Aan het zwanenmeer
4 November 2017
Eind augustus ben ik heerlijk even twee weken zonder de kinderen op vakantie gegaan. Even wat tijd voor mijzelf. Ik was uitgenodigd bij vrienden die vlak bij het meer van Genève wonen.
Met mijn handdoek onder mijn arm gevouwen, slenterde ik langs een haventje en langs de vele gezellige terrasjes aan het meer. Aan de overkant van het water kon ik tussen de vele bergtoppen nog net de witte top van de Mont Blanc zien uitsteken. Het was prachtig weer, de zon scheen en ik besloot een plekje te zoeken om te gaan zwemmen. Het water zag er helder en uitnodigend uit. Na een kleine wandeling vond ik een mooi rustig stukje land waar ik me even kon terugtrekken. Ik rolde mijn handdoek uit en liep het verkoelende water in. Het zoete water voelde anders aan dan de zee in Marbella die ik gewend was. Ik zag dat er zwanen en eenden in het water zwommen en ik hoopte dat ze niet te dicht bij zouden komen, want ja wat doe je dan? Onze vroegere hond is eens door een zwaan achterna gezeten (een dobermann nota bene) en hij zette het op een sprinten, met een boze zwaan achter zich aan die hevig met zijn vleugels sloeg.
De frisse duik deed me goed en ik ging op mijn handdoek liggen drogen. Ik deed de “oortjes” van mijn telefoon in mijn oren en luisterde naar rustgevende muziek. Bijna doezelde ik weg in een heerlijke ontspannen droom toen ik plotseling een hevig geblaf en gesis hoorde. Geschokt schoot ik overeind. Een klein fel hondje daagde de zwanen en een gans in het water uit en voor ik er erg in had stonden er vier boze sissende zwanen en een zeer agressieve gans op het land. Allemaal rondom mijn handdoekje, waar ik nog verbouwereerd het spektakel aanschouwde. De zwanen probeerden het kleine hondje te bijten en te slaan met hun vleugels. “Gaat u daar alstublieft gauw weg!” riepen de mensen die kwamen kijken naar al het kabaal. “U bent daar niet veilig!”. Daar stond ik in mijn druipende bikini omringd door een groep sissende woedende zwanen die me uitdagend aankeken en na hun aanvaring met de hond in iedere beweging om hen heen gevaar zagen. Voorzichtig en heel behoedzaam sloop ik stap-voor-stap achteruit weg, met een immens respect voor de zwanenboel. “Potver”, dacht ik, mijn huissleutels liggen daar nog op de handdoek, samen met mijn centjes en mijn kleren. Ik voelde me weer eens in één van mijn Bridget Jones momenten. Nog kletsnat en onwennig stond ik een stukje verder af te wachten wat ik moest doen. Ik durfde voor geen goud mijn spullen te pakken. Er waren wat “stoere mannen” die langsliepen, maar niemand durfde het aan om de zwanen te confronteren en mijn spullen voor me te pakken. Dan maar geduldig afwachten. Respect voor moeder natuur. Veel wandelaars keken me lachend aan. “Niet te dichtbij komen hoor!”, riepen ze met een knipoog. De zwanen scharrelden nog altijd rond mijn handdoek en ik stond daar maar in een hoekje af te wachten tot ze waren gekalmeerd en weer langzaam naar het water waggelden. “Pfff wat een opluchting”, dacht ik toen ik eindelijk mijn boeltje bij elkaar kon pakken.
De frappante groep zwanen ben ik nog iedere dag tegen gekomen aan het meer. Ze zwommen altijd in een groepje, samen met de gans die ervan overtuigd was dat hij een zwaan was. Een apart schouwspel.
Samen met mijn vrienden hebben we de dagen erna het meer uitvoerig beleefd. We zijn met een boot van gezamenlijke vrienden het meer overgestoken en aan de overkant (in Frankrijk) hebben we in een prachtig plaatsje aan het water de lokale visjes gegeten. We hebben de zon zien ondergaan en zijn ‘s avonds terug gevaren onder de heldere sterrenhemel. Ik had de hele avond door kunnen varen, zo heerlijk was het. De perfecte temperatuur en zomeravond.
Toen ik later weer thuis in Marbella was en mijn kinderen weer veilig in mijn armen kon sluiten vertelde ik hen uitgebreid mijn zwanenavontuur. Ze vonden het een heel spannend verhaal en moesten ook erg lachen en ze vroegen zich af hoe hun moeder toch altijd in dit soort bizarre situaties terecht kwam. Een paar dagen later ging ik tegen de avond met mijn zoon naar het strand in San Pedro, waar ik deze adembenemende foto maakte van mijn zoon die de ondergaande zon aanschouwt. Het meer in Genève was schitterend, maar ik moet zeggen tegen de kust van Zuid Spanje: “Wat ben je mooi en wat heb ik je lief!” (Geen zwaan te bekennen!)