Als je haar maar goed zit
12 Maart 2018
Ik ben geen ijdeltuit. Verre van dat zelfs, zou ik zeggen. Voor mij geen lagen make-up en ook neem ik de tijd niet om mijn haren iedere ochtend te bewerken met föhn en haarlak. Ik heb een coupe nodig waarbij een enkele handbeweging door het haar voldoende is om mij een zekere mate van zelfverzekerdheid te geven.
In Nederland had ik veertien jaar dezelfde kapster die precies naar wens knipte. Iedere keer weer lukte het haar om van mijn dunne, sluike haar toch iets leuks te maken.
Dat is verleden tijd. Afgelopen september ben ik naar Spanje verhuisd. Nadat ik allerlei zakelijke dingen had uitgezocht (lang leve internet!), was het de hoogste tijd om me te oriënteren op een kapster in mijn nieuwe woonplaats. Al snel kwam ik uit bij een Nederlandse dame die tevens hier woonachtig is en haar kapsalon heeft.
En daarmee was het hebben van een kapster een voldongen feit. Niets zo gemakkelijk als in je moers taal te kunnen vertellen wat je precies wilt en vooral, en dat is wellicht nog belangrijker, wat je niet wilt. De kapsalon loopt goed. Zo goed zelfs, dat het noodzakelijk is om een aantal weken van te voren een afspraak te maken. Dat ging enkele maanden goed. Helaas deze week niet. Dat krijg je met afspraken die je lang van tevoren maakt; het leven haalt soms afspraken in. In mijn geval moest ik naar een medische afspraak. Een afspraak die ik net iets belangrijker vond dan een goed geknipt kapsel. Ik zei de knipafspraak af. Een nieuwe afspraak maakte ik niet. Dit omdat ik na een paar maanden in Spanje gewoond te hebben klaar ben met het ver vooruit plannen. Ik leef veel meer in het nu en dat bevalt me prima.
En vanmorgen kwam de oplossing als vanzelf op mijn pad. Tijdens een gezellig samenzijn met vrienden, werd ik gewezen op Anna, een Spaanse kapster waar men erg tevreden over sprak. Binnen zonder afspraak, vriendelijk, goed en goedkoop (niet per se in die volgorde). Enfin, precies wat ik zocht. Ik trok de stoute schoenen aan en ben daar vanmiddag naartoe gegaan. In mijn allerbeste Spaans vroeg ik haar of zij mijn haren wilde knippen. Dat wilde ze wel. Wat ik vooral erg prettig vond, was dat ze haar snelle Spaanse geratel aan mijn Spaanse gehakkel aanpaste. Daardoor waren we in staat om zowaar een echte conversatie in het Spaans te voeren. Terwijl we met elkaar praatten, hanteerde ze de schaar met verve. Het resultaat mag er zijn. Ik heb weer een kortgeknipt koppie.
Ik ben tevreden. Dat is niet alleen vanwege Anna’s meesterschap. Ik ben ook trots op mezelf. Weer een stap voorwaarts in mijn integratieproces.
Irma Kurpershoek