Brave burgers in de rechtbank

Wanneer u zich in Nederland en België netjes aan de regels houdt, uw rekeningen op tijd betaalt en niet verwikkeld raakt in (zakelijke) conflicten zult u niet zo snel in een rechtbank komen. Dit is het verhaal van een echtpaar dat de weg naar de rechtbank van Málaga inmiddels blind kan vinden…

Het is nu ruim anderhalf jaar geleden dat insluipers een aantal beelden ontvreemdden bij het echtpaar. Geschrokken deden zij aangifte bij de plaatselijke Guardia Civil. “Heeft u braakschade?”. “Nee”. “Wat is er ontvreemd?”. “Onder meer een Boeddhabeeld van mijn…”. “Wacht even”, zei de politieman en ging hen voor naar een andere ruimte.

In die ruimte stonden de gestolen spullen die zij de volgende dag weer konden ophalen. Zij hadden geluk; de bende was bij een volgend slachtoffer op heterdaad betrapt en de eerder gestolen zaken lagen nog in de boevenauto. Eind goed al goed, of toch niet?

Twee weken later ontving het echtpaar een aangetekend stuk van de rechtbank. Zij moesten zich melden bij de rechtbank. De Spaanse taal niet machtig, geen verband leggend met voornoemd voorval, wist het echtpaar niet wat er gaande was en meldden zij zich op de aangegeven dag en tijd bij de rechtbank in Málaga.

“Het gaat vandaag niet door, maar u wordt opnieuw opgeroepen” was het antwoord na een kort verblijf en met de taxi thuisgekomen, 50 euro armer, was het hen wel duidelijk waar het om ging: zij moesten een verklaring afleggen over de avond dat er bij hen ingebroken was. Om te helpen met de taal bood ik aan om mee te gaan wanneer zij zich opnieuw zouden moeten melden en niet veel later kwam er weer een aangetekend stuk met een nieuwe datum.

In de rechtbank wachtte ons een “hartelijke” ontvangst. Ik vroeg mij af of het personeel wel begreep dat mijn vrienden slachtoffer waren en niet de daders. Omdat ik geen beëdigd tolk ben was mijn aanwezigheid van generlei waarde en moest er een tolk bij worden gehaald. Dat zijn nu eenmaal de regels. Na anderhalf uur wachten in een duistere gang waarbij een kopje koffie ook teveel gevraagd was kwam de tolk opdraven. Na een herhaling van de vragen die eerder door de Guardia Civil waren gesteld (heeft u schade? mist u wat?) kon het echtpaar de muffe kamer weer verlaten. “Daar had ik geen tolk voor nodig”, lachten zij nog smalend. Eind goed al goed, of toch niet?

Nee hoor, ongeveer een jaar later weer een aangetekend stuk van de rechtbank. Zij werden opgeroepen voor de hoorzitting. Aanwezigheid verplicht op straffe van een fikse boete bij het niet komen opdagen.

Inmiddels is het stel terug naar Nederland en hebben zij de rechtbank een brief gestuurd niet te kunnen verschijnen. Het is nu stil in hun brievenbus, maar het zal mij niets verbazen als zij binnenkort wederom worden opgeroepen.

Onlangs moest ik zelf ook acte de présence geven op de rechtbank. Wat ik had misdaan? Welnu niet zoveel. Ik was vaste klant bij een café en de eigenaar had het personeel niet betaald. Ik moest (verplicht) getuigen dat de mensen aan het werk waren geweest op straffe van een flinke boete bij niet verschijnen.

Vanochtend lag mijn motor op de grond, omvergereden door een auto. Schade viel wel mee; een kapotte spiegel. Eén van de hangouderen die rond de supermarkt onder mijn appartement de dag doorbrengt was net aan zijn ochtendbiertje begonnen en kwam naar mij toe. Trots gaf hij mij een papiertje met een kenteken. “Ik heb het zien gebeuren en hiermee kun je aangifte doen bij de politie!”. Ik gaf de man wat geld voor zijn vervolgbiertjes als dank en zei hem zeer erkentelijk te zijn. Tegelijkertijd dacht ik: “ik koop wel een nieuwe spiegel”, dat lijkt me beter…

Raul Boer