De aangespoelden
8 Mei 2018
Zeekusten met stranden trekken mensen van allerlei pluimage aan. Zo ook de Noordzeekust en de Costa del Sol. Zij die geboren en getogen werden in Oostende noemen de vreemden “de aangespoelden”. De bijnaam voor een echte Oostendenaar is een “ploate” (pladijs). Ik ben een aangespoelde, zowel in Oostende aan de Noordzee als in Manilva aan de Costa del Sol.
De schilder Ensor was een “ploate” doch uit een gemengd huwelijk: vader was een Engelsman, moeder een vissersnazaat uit Oostende. Hij voelde zich door zijn afkomst toch uitgesloten, zeg maar een aangespoelde. Kwam er nog bij dat zijn moeder een curiosa winkeltje uitbaatte, wat tot de kleine Ensor zijn verbeelding sprak. Dit zal later zijn stempel op zijn werken drukken. Een van zijn beroemdste schilderijen (De intocht) is een tafereel van de Langestraat in Oostende met een defilé van mombakkes zo ver het oog reiken kan. Hun houdingen zijn grotesk en beelden de aangespoelden uit.
Met de jaren is Oostende een senioren home geworden. Het aantal “oudjes” wordt op zo’n 50 procent van de bevolking geschat. Komen daar bovenop nog de horeca medewerkers en toeristen en je ziet algauw dat de oorspronkelijke bevolking slechts 25 procent van het totaal uitmaakt.
Manilva vergaat het niet beter. Een goegemeente van amper 4000 zielen groeide uit tot een mini metropool van ca. 17.000 geregistreerde inwoners. Maar wie zijn die aangespoelden in Manilva? Het gros zijn Britten waarvan een groot deel in Gibraltar werkt. De tweede groep is een mengelmoes van gepensioneerden en klusjesmannen voor wie de grond in het moederland te heet werd of de levensduurte hen naar dit goedkope oord liet uitwijken.
Verrassend op de tweede plaats komen de Belgen, voornamelijk Vlamingen. Weinigen wonen hier permanent of een groot deel van het jaar. Door de goedkope vluchten tussen Málaga en diverse Belgische steden komen ze geregeld hun tweede verblijf opzoeken. Er is zelfs in Manilva een Belgische club met ca. 80 leden. In de laatste vijf jaar is het aantal Vlamingen hier verviervoudigd. Niet slecht voor een vergeten hoek van de Costa del Sol.
En wie zijn dan die anderen? Scandinaviërs, Nederlanders, Italianen, doch verrassend genoeg quasi geen Duitsers noch Russen. Daartussen lopen dan stilletjes de Chinezen die “restaurantes asiáticos” of winkels met waren voor eenmalig gebruik uitbaten. Goed voor iets wat je net op zondag in huis mist.
In de maand augustus komen de Madrilenen “en masse” het gebied terroriseren. Ze zijn hier niet zo geliefd wegens hun hautaine houding en kabaal. Te pas en te onpas laten ze zich meermaals ontvallen dat die Andalusiërs lui en toch maar derde klasse zijn.
En dan hebben we nog onze zuiderburen: de Marokkanen en de Senegalezen. De Marokkanen doen ook een duitje in de economische kringloop door je kapsel ordentelijk te houden voor een prikje of “halal” vlees in hun beenhouwerijen aan te bieden. Een deel houdt ook het peil van de “basura” laag door herbruikbaar materiaal op te vissen en ’s zondags op de vlooienmarkt van Manilva te koop te stellen.
De Senegalezen leuren zich te pletter van terras tot terras. Elke minuut staat er wel een je een handtas, een CD, een zonnebril, een postkaart, een tapijt , enz. aan te bieden. Nu, die mengelmoes van culturen is een ware rijkdom voor Manilva in al zijn facetten: vriendelijkheid, lekkere internationale en lokale keuken en vooral verdraagzaamheid
Dit is mijn paradijsje, waar vooral buiten de zomermaanden, de rust en kalmte heerst die je elders nog weinig tegenkomt. En wil je toch even in het bruisende leven onderduiken, dan zijn er vlakbij Estepona, Marbella en Gibraltar. Doch ver genoeg om er geen overlast van te hebben.