De tweede golf
28 September 2018
Het is september. De families hebben plaats gemaakt voor de gepensioneerden die met een goedkoper tarief hun vakantie nemen. De hotels en logies aan onze Costa maken hier gretig gebruik van. Velen sluiten vanaf oktober, om pas in mei de deuren weer te openen.
Nu dacht in den beginne het personeel het rustiger aan te kunnen doen. Fout. Die gepensioneerden hebben nog minder tijd dan die huiswaarts gekeerde families.
Als het ontbijt om 07.30 uur, het middagmaal om 13 uur en het avondmaal om 19 uur staat gepland, staan ze reeds in rijen te drummen respectievelijk om 07 uur, 12.30 uur en 18.30 uur. Zodra de deuren van de eetzaal opengaan, strompelen ze rennend en gehaast naar hun tafel.
Als bijen zwermen ze rond het buffet dat binnen de kortste keren niet meer om aan te zien is. Daar ze ook al niet meer zo handig zijn worden de spijzen doorheen gehaald. Op weg naar hun zitplaats wordt er ook al een en ander onderweg verloren. Het attente zaalpersoneel ruimt permanent de troep op, laverend tussen de massa. Want die oudjes zijn ook al niet meer zo goed te been en uitschuivers kan het hotel missen als kiespijn. Binnen het half uur hebben ze alles verorberd en loopt de zaal leeg.
Overdag reppen ze zich naar de ligweide of het zwembad om de oude botten in de zon op te warmen. Kriepend en piepend gaan ze in het water of naar de poolbar voor een drankje. ’t Is toch all-in. En wie denkt dat ze zich matigen heeft het weer mis. Als je als toeschouwer dit alles bekijkt denk je: “Ga ik later ook zo worden?” Blijkbaar wel.
Na het avondeten denk je: nu wordt het stil. Weer verkeerd. Zodra de disco opent, staan ze er weer. Overdag zou je ze willen helpen in hun voortschrijden. Maar als je dit dan aanschouwt, laat je ze de volgende dag maar sukkelen. Zodra de eerste tonen de lucht vullen staan ze heupwiegend op de dansvloer. Opa krijgt plots een gekke bui en gaat wat rondspringen als een jong veulen. Ze zijn niet te stoppen en dit tot in de vroege uurtjes. Voldaan gaan ze dan naar bed, niet na eerst het valse gebit in het potje water met Steradent te hebben gedeponeerd.
En zo gaat het er elke dag aan toe. De oudjes keren niet om.
Thuis gekomen leven ze maanden op hun herinneringen. Ze vertellen aan vrienden, familie en buren de verhalen keer op keer. Na een paar maanden blijft er van de originele versie niets meer over. Want bij elke herhaling worden de harde kantjes afgerond en verwordt het verhaal tot een bloemlezing.
Het was er toch zo goed. Dus wordt er opnieuw geboekt. Zou die en die er nu ook weer zijn?
En zo vormen ze mettertijd een clubje dat zich jaarlijks op dezelfde stek treft. Vraag hen niet wat er buiten het hotel te beleven valt. De enige aanblik van die buitenwereld is vanuit de bus die hen van de luchthaven naar het hotel of vice versa brengt. Leuk toch?!