Deze beeldige wandeling
... nu door Málaga-centrum

Door onze vorige zoektocht in Málaga’s welbekende Alamedapark waren we vooral gefocust op de beeldhouwwerken en hun historische en folkloristische achtergrond. (Kosta oktober, red.)

Hierdoor waren we zo enthousiast geworden dat we het een leuk idee vonden om nu de meer moderne beelden in de binnenstad te bezoeken.
Het was soms niet bezoeken maar zoeken. Ondanks een plattegrond, weer met zulke kleine lettertjes voor de straten. Voor mij een bezoeking, voor mijn assistente Jeani - weer gewapend met een grote bril - toch ook nog een uitzoekerij. Zelfs Google maps stuurde ons een keer de verkeerde kant op.
Soms was het handiger om een inwoner te vragen naar het beeld waarvan we een mini-foto hadden van de gids die het CAC (Centro de Arte Contemporáneo) had opgestuurd.

Na al deze bezoekingen, hieronder het resultaat:

Je zult vast wel zeggen: “Ok, maar al die beelden ben ik wel eens tegengekomen als ik door de stad liep”, alleen loop je er dan meestal gewoon langs. Eén echtpaar vertelde trouwens: “Als wij in de stad een beeld zien, gaan we altijd kijken wat erbij geschreven staat.” Wij hebben geprobeerd er nog iets meer van te maken.

We begonnen bij Calle Larios vanaf de zeekant gezien. Om de hoek van de 1e zijstraat (C/ Bolsa) staat een meer dan levensgrote hand met een duif als extra duim, een duifduim dus.

Het is een bronzen beeld, gecreëerd door een zeer bekende beeldhouwer uit Málaga, José Seguiri, geboren in 1956. We zullen verderop nog meer werk van hem tegenkomen. Dit beeld noemde hij ‘Ave Quiromantica’, wat volgens ons een romantische vogel moet zijn.

Terug naar de C/Larios waar op de volgende hoek met de C/Strachan een beeld staat, “Points of view” genaamd, van de Britse Tony Cragg. Je kunt er inderdaad twee gezichten in zien die allebei een andere kant op kijken. Je kunt er ook leuk in klimmen zoals deze kinderen doen. ‘t Is maar vanuit welk gezichtspunt je dit bronzen artifact bekijkt, als speelobject of als een kunstobject dat je bewondert. Het kan je ook laten filosoferen over het feit dat eigenlijk alles in dit leven vanuit verschillende gezichtspunten benaderd kan worden.
Weer naar de C/Larios, op de hoek van Etam kun je heerlijk uitrusten op een wel heel bijzondere bank, gedragen door twee kleurige beelden van sprookjesachtige fantasiefiguren. Trouwens, de achtergrond, gevormd door twee grote reclamefoto’s in de etalage doet het ook bijzonder leuk.

Als je het straatje een beetje verder in loopt zie je links in de lucht een stalen buis over de straat waar vijf acrobatische figuren aan het koorddansen lijken te zijn, heel bijzonder.

En dan wordt het een beetje zoeken naar Panta Rei, een zeven meter hoge constructie van roestvrij staal. We gingen het straatje van de ‘sprookjesbank’ af tot het eind, waar we nog net de toren van de kathedraal zagen. Toen naar links, een steegje in dat bestraat was met een mozaïek van wit, grijs en zwart grind. Daarachter, op Plaza del Siglo, klieven de stalen zilveren golven hoog de lucht in. Ook dit kunstwerk van Blanca Muñoz is multifunctioneel. Er staat altijd wel een fiets tegenaan.

Daarna even links, dan meteen rechtsaf naar Plaza Uncibay. Dit plein was toen wij er waren vol zonnige terrasjes met etende en drinkende mensen. Het duurde even voor we de beelden ertussen ontdekten. Het eerste beeld stond naast een vijvertje met een rand van Spaanse tegels.

Er stond een blote bronzen man met een zeer duidelijk zichtbaar geslachtsdeel, die belaagd werd door twee grimmige jachthonden. Het is één van de figuren uit de Griekse mythologie van Acteón, midden tussen de oranje terrasstoeltjes.

Acteón was een beroemd jager die op jacht was met zijn vijftig honden toen hij op de godin van de jacht stuitte: Diana (Artemis in het Grieks). Zij was naakt aan het baden met haar nimfen. Acteón bleef natuurlijk even staan kijken. Diana was woedend dat hij haar bespiedde en veranderde hem in een hert. Zijn honden herkenden hem niet meer en verscheurden hem. Zo komen gluurders te pas!

Het tweede beeld hier, eveneens van Seguiri, stelt de Sabijnse maagdenroof voor. Nadat de stad Rome was gesticht door Romelus was er een gebrek aan vrouwen. Romelus nodigde een naburige stam uit voor feestelijke spelen. Ook de dochters mochten mee, die uiteindelijk door de Romeinen gevangen genomen werden, de mannen werden na afloop weggejaagd. De Sabijnen zonnen op wraak en kwamen na iets meer dan 9 maanden volledig gewapend naar Rome om hun dochters terug te eisen. Ze troffen deze echter aan in volle harmonie met hun ruim 9 maanden geleden verworven echtgenoten en menig baby’tje. Dus werd er maar vrede gesloten.

Boven dit alles torent het 3e kunstwerk uit op dit plein, de kleurige obelisk die daar sinds 1989 verrijst na de ingrijpende vernieuwing van het plein. Het verkeer werd omgeleid, de parkeerplaats geëlimineerd, zodat het publiek in alle rust kan genieten.

Daarna een beetje rechts aanhouden naar de badende Diana met al haar nimfen, ook weer van Seguiri (1989). Kijk ook vooral naar de achterkant waar de koppen van de jachthonden zijn afgebeeld.

Na nog een klein stukje naar rechts te lopen, komen we op Plaza de la Merced, waar Picasso, vlakbij zijn geboortehuis lekker zit uit te rusten op een bankje, in brons weergegeven door Francisco López Hernández (2008). De toeristen staan er in de rij om op de foto te gaan samen met Picasso. Ook Jeani, mijn trouwe metgezel nam plaats, vooral ook om op de map de terugtocht te bestuderen. We moesten namelijk nog langs één kunstwerk.

Het laatste kunstwerk, ‘Jaula de los Pájaros’ (2008).
Deze stalen vogelkooi op hoge poten staat in het midden op de Plaza de Feliz Saenz, tussen hoge art deco gebouwen. Wij vonden de gebouwen interessanter dan de kooi, maar smaken verschillen. Je komt er, door via de C/Granada naar de Plaza de la Constitución te lopen en dan schuin richting station. Het plein is ergens halverwege tussen C/Larios en de rivier.

Tot slot nog een levend beeld dat er waarschijnlijk nu niet meer staat.

Succes met het zoeken, duidelijker kunnen we het niet uitleggen, neem vooral je mobiel mee. Geniet van alle leuke straatjes en de vriendelijke mensen in Málaga.

Else van Velthuijsen