Familie, hoe belangrijk zijn ze?
20 Januari 2018
Met mijn ouders, twee broers, zus en soms een neef, nichten of pleegkind woonden we vroeger in Nederland. Op mijn 13e jaar zijn mijn ouders met ons alleen naar Nieuw-Zeeland geëmigreerd. Omstandigheden zorgden ervoor dat we op elkaar moesten steunen en we hebben hierdoor een hechte band opgebouwd.
Zo, augustus was voor ons heel bijzonder. Voor het eerst na dertig jaar waren mijn ouders, broers, zus, nichten en ik weer samen in Nederland. Het was geweldig om elkaar weer te zien. Doordat we in verschillende landen wonen of hebben gewoond, Nieuw-Zeeland, Australië, Engeland, Spanje en Nederland, was dit een prachtige, emotionele gebeurtenis.
Met giechelen en schaterlachen werden vele herinneringen opgehaald en kwamen oude foto’s tevoorschijn. Opnieuw leerden we elkaar weer kennen, met het verschil dat we nu grotere gezinnen hebben van aangetrouwden en (klein)kinderen.
Voor de leut had ik mijn zus gevraagd om Nieuw-Zee-landse spullen mee te nemen. Zoals Nieuw-Zeelandse pies (beste pies ooit), pineapple lumps, creamed corn, L&P (Lemon & Paeroa), jaffas, Maggi Onion Soup Mix & Reduced Cream (for dip), mmm… om te smullen.
Maar met teleurstelling hoorde ik mijn zus jolig antwoorden: “Oh, sorry I forgot, but we did bring hokey pokey icecream (die smaakt zelfs beter dan Italiaans ijs), except we had to consume it on route before it melted.” Iedereen begon te lachen, “ja, ja.” Ik voelde de moppen al aankomen.
Net was ik over mijn teleurstelling heen, toen mijn broertje een grote doos tevoorschijn toverde. Met verbazing had zijn vrouw toegekeken, want niets mocht tussen het volbrengen van zijn missie komen. Hij had allerlei winkels in Engeland afgelopen. Mijn lieve broertje. Met een grijns van oor tot oor, verstopte ik vliegensvlug mijn doos zodat niemand erbij kon, zelfs mijn vriend niet. Zie, daarom is familie erg belangrijk.
Natuurlijk wilden ooms, tantes, nichten, neven, hen ook zien. Maar hoe met zo´n grote familie (moeders kant acht en vaders kant tien kinderen) van 80 personen, kinderen niet meegeteld. Met zovelen in een twee slaapkamer appartement, ingepakt als sardientjes in blik.
Dus met handen in mijn haren organiseerde ik een reünie van geïnteresseerde familieleden. Zo’n 30 personen zouden komen en met wat mazzel hadden we mooi en lekker warm weer, dus konden we ook buiten op het terras zitten. Tussen het kletsen over ervaringen en delen van verhalen over onze voorouders smulden we van een delicieus indrukwekkende rijsttafel die een paar nichten hadden bereid. Pfew… was dat een opluchting, want ik koken? Vergeet het maar, nooit hoeven te doen in het leger, behalve op oefeningen bij een open vuurtje. Nadat vele handen licht werk had gemaakt zaten we verzadigd bij de koffie.
Als een sneltrein ging de week voorbij. Tot ons spijt moest iedereen weer stapsgewijs weg. Na al die jaren hebben we onze hechte band weer kunnen versterken en hopelijk zullen we het altijd behouden. Deze bijeenkomst benadrukte hoe belangrijk familie voor mij is, hoeveel ik mijn broers en zus mis. Skypen, WhatsApp, Messenger en Viber maken het makkelijker om met elkaar in contact te blijven, maar toch is het wat anders wanneer we samen zijn.
Tot een week na hun vertrek hield ik het vol, maar daarna… scheurde ik het plastic zakje open. Eerst de nieuwe jaffa lumps (toch gekregen van mijn zus). Die waren binnen twee dagen op. Eindelijk met grote verwachting plaatste ik een pineapple lump op mijn tong, “Ooooh!... Mmm!…” wat waren die lekker en jammer genoeg veel te vlug op.