Frans Frutselaar
9 Oktober 2017Uit het leven gegrepen
De man stelde zich voor als Frans Frutselaar en toen Harry de barkeeper lichtelijk verbaasd zijn wenkbrauwen optrok zei Frans: “Ja, ik had liever Jan geheten maar ik ben naar mijn vader en mijn opa vernoemd.”
Frans was een typische exponent van het soort dat een hoge dunk van zichzelf heeft, wat al spoedig bleek uit het nu volgende gesprek. Het woord gesprek is eigenlijk niet juist want behalve het regelmatige vullen van Frans zijn bierglas en af en toe een begrijpend knikje was Harry veroordeeld tot het aanhoren van de nu volgende, enigszins verwarde, monoloog.
“Kijk, ik ben naar Spanje gekomen omdat ik geen werk meer kon vinden in Nederland. Ik heb wel eens een grafische cursus doorlopen maar eigenlijk geen diploma gekregen. Ja, ze hadden me een papiertje gegeven waarop staat dat ik de cursus doorlopen heb maar dat interesseert me niet. Lekker aanpakken, lekker fris Hollands, dat wil ik en dat moet hier in Spanje ook mogelijk zijn, want het grafische werk is echt stress werk hoor. Ik merk wel dat ik een beetje over mijn acclimatiseringsstress ben gekomen want ik kan nu alles veel beter behappen. Mijn mind was helemaal blown maar daar ben ik nu gelukkig vanaf. Horeca is eenvoudig, dat heb je vandaag en dan komt het morgen weer nietwaar, en zo gaat dat maar door, niets moeilijk hoor, toch. Mijn probleem is echter dat ik altijd mijn kop boven het maaiveld wil uitsteken en dan wordt hij pats, eraf gehakt. Nou ja, ik heb mijn kop er wel tien keer weer op moeten zetten en ben rustig verder gegaan. Ik ben gewoon straightforward en zeg het in één keer, pats – boem!
Die democratie is ook niet alles hoor en misschien moeten we wel wat anders bedenken. Je leest het toch iedere keer weer in de Panorama. Allemaal ellende, ja toch! Het is puur mazzel dat ik weer werk heb maar ik ben een zondagskind. Tja, dat is met mij eigenlijk altijd zo geweest, naar buiten optreden hè, dat is heel belangrijk en dat zouden meer mensen moeten doen.
Dat is gewoon een pre als je dat hebt en dat heb ik altijd gehad. Zo is het toch ook met een bandje, ik ben namelijk musicus moet je weten, ik speel aardig goed bas al zeg ik het zelf. Dan speelde ik weer in een bandje en dan was het ineens weer over en dan had ik zo weer een bandje, maar ik bleef nooit lang, ik ben eigenlijk ook meer een individualist. Zo is het ook met werk maar het is lullig dat ze mijn uitkering niet op tijd hebben overgemaakt, daar word ik schijtziek van, dat zweer ik je. Als je een hele week zonder inkomen zit dan loopt je kroegrekening lekker op hoor. Op een gegeven moment dacht ik, jezus mina! Maar daar raak je overheen, ik zweer het je, echt waar. Maar die lui waar ik nu voor werk zijn gouden mensen hoor, echt. Ze hebben het beste met mij voor en ik met hun natuurlijk. Moet kunnen nietwaar. Mijn baas is echt zo van pats boem en zo ben ik eigenlijk ook. Vrijdag hadden we een verhuizing drie uur het binnenland in. Tillen, sjouwen, je wilt het niet weten. Ja, doe dat maar eens, dat valt niet mee hoor, dat is wat anders dan een lullig kratje bier verplaatsen. Maar toen kreeg ik vocht in mijn knie, een oude kwaal hoor maar ja, je zult het maar hebben.
Vocht op zich is niet zo erg en die dokter Beenstra die mij in Nederland hielp is wat dat betreft een goede chirurg volgens mij. Echt waar, ik zweer het je. Ik vond het wel een imposante man, hij doet, hoe noem je dat ook weer protheses. Hij had daar allemaal kunstbenen staan en ik was aardig onder de indruk hoe hij mijn knie draaide, dat voelde allemaal heel professioneel aan. Ik ben altijd goed geweest in het oplossen van problemen van vrienden maar mezelf vergeet ik soms een beetje.
Dat is typisch Maagd hè. Het is wel eens moeilijk hoor en met dat vocht in mijn knie kan ik pas volgende week weer aan de slag. Ik kan die jongens natuurlijk niet alleen laten zitten. Eigenlijk ben ik met Manolo de enige vaste kracht, alhoewel ik meer verantwoordelijkheid heb dan hem. Tja, je hebt het of je hebt het niet zeg ik altijd maar. Er zijn bijvoorbeeld van die kleine dingetjes die je niet aan de losse krachten over kunt laten.
Dekens opvouwen bijvoorbeeld, dat moet je kunnen hoor, je moet een beetje kijken en opletten dan lukt het wel. Zo vinden we ook uit wie in het team past of niet. Jongelui van 18, pakweg 20 denken vaak dat verhuizen makkelijk is maar dat valt tegen hoor. Je moet goed opletten en dat had ik al heel snel door. Zo merkte ik pas dat ze een strijkplank met drie lagen bubblepack hadden ingepakt. Dat zijn onverantwoorde lui, want dat doe je toch gewoon met plastic, zo van hup-hup en klaar is Kees. Ik denk wel eens als ik die lui dan bezig zie, tjonge jonge denk toch eens een beetje na.”
“Het spijt me maar het is sluitingstijd”, geeuwde Harry van achter de bar. “Eens kijken, dat waren dus vijf biertjes.”
“Nou nou, dat kan oplopen hè maar we hebben in ieder geval een goed gesprek gehad”, zei Frans terwijl hij een paar verfrommelde biljetten uit de zak van zijn versleten spijkerbroek trok.
Even later keek Harry hem peinzend na en een licht gevoel van medelijden bekroop hem, alleen wist hij niet goed waarom.