Het portret van een bijzondere vrouw - Carolina van Engelen
12 November 2017
Eigenlijk is ieder mens uniek en ieder mens heeft zijn specifieke eigenheid en zijn eigen verhaal. Meestal kun je hen wel in een bepaald hokje of groep indelen.....ras, achtergrond, milieu, beroep, religie, leeftijd, etc., etc. Maar er zijn mensen die in geen enkel hokje passen of misschien juist wel in een heleboel hokjes een beetje.
Volgens mij is Carolina zo iemand. Een soort engelachtige duizendpoot. Met vijfhonderd pootjes stevig op de veilige grond en vijfhonderd gevleugelde spirituele pootjes luchtig zwevend in de kosmos. Aan de ene kant is ze de zorgzame en ook nog buitenshuis werkende huismoeder, die lekkere, gezonde hapjes maakt voor haar drie kinderen. Aan de andere kant een geest die zich los kan maken van materiële zaken en kan genieten van het leven zoals het zich aanbiedt en bij elk goed moment kan verzuchten: “Wat is de kosmos weer goed voor mij”. Als de materiële wereld het nodig maakt neemt ze gewoon drie krantenwijken om de financiële problemen op te lossen en zegt ze tevreden: “Heerlijk werk, lekker buiten lopen zo ‘s morgens vroeg als alles nog rustig is. Als het sneeuwt (in Nederland dus) is het wel vermoeiend, maar toch leuk en ik kreeg zulke hoge fooien met Kerst dat ik het vast wel goed deed. Met het verdiende geld kon ik weer vele cursussen volgen om me meer in de spirituele wereld te verdiepen. Met als doel niet alleen mezelf verder te ontwikkelen, maar ook anderen te helpen meer van het leven te genieten.” “Spiritueel ?” “Ja, want er is meer tussen hemel en aarde.....zoals Shakespeare ook al schreef.” Dit is allemaal wel typisch Carolina.
Maar voordat mijn verhaal ook te veel vleugeltjes krijgt en te zweverig wordt: hier is Carolina’s portret. Lang, slank, blauwe, stralende ogen en een hoofd vol ongetemde blonde krulletjes. Zo kwam ze aanstappen op stevige wandelschoenen voor de paaswandeling van de wandelclub. Ze had een blad met beschilderde stenen bij zich, bestemd voor de tafelversiering van de paaslunch. Maar voordat de stenen op tafel kwamen had ze de meeste al verkocht. Vooral de vrouwen waren er verrukt over. “Wat is de kosmos toch weer goed voor me”, zei ze na afloop tegen me. “Nu kan ik weer nieuwe verf kopen en een cursus gaan volgen.” “Hoe kwam je er eigenlijk toe om stenen te gaan beschilderen?” vroeg ik. “Gewoon, ik wandel graag langs het strand en daar liggen zulke prachtige gladde ronde stenen. Die rondingen zijn ontstaan door erosie, zon en het zout van de zee. Ze zijn waarschijnlijk al miljoenen jaren oud en dat geeft zo’n zeesteen voor mij ook zoveel meerwaarde. Ik wilde ze graag nog mooier maken om ze beter tot hun recht te laten komen. Elke steen is weer anders en ik kies met zorg de afbeelding uit die bij die speciale steen past. Ze zijn dus allemaal uniek.” “Je hebt wel verschillende thema’s” zei ik. “Ik zie niet alleen versierde elementen, maar ook olifantjes, engeltjes....en wat is dat....een soort hand?” De hand blijkt de Hamsa te zijn, de hand van Fatima. In bepaalde religies is de Hamsa een beschermend symbool om het kwaad af te weren. Die engeltjes zijn afgeleid van de achtvorm, de Lemniscaat. De Lemniscaat is een symbool voor oneindige, eeuwige cyclische beweging, zonder begin of einde, verandering en zoeken naar evenwicht.
Ze vertelde nog veel meer over de filosofische achtergronden van de Hamsa en de Lemniscaat. Ze heeft het kennelijk allemaal grondig bestudeerd. Het volgende onderwerp, de olifantjes, is weer een heel ander, simpel uit het leven gegrepen verhaal. “Vroeger, toen mijn opa nog leefde tekende hij altijd olifantjes voor me.” Ik zei: “Kon ik dat ook maar. Nu denk ik als ik zo’n steen beschilder: Opa, ik kan nu ook olifanten tekenen!”
Een vriendin vroeg haar of ze met haar op een marktje wilde gaan staan. Daar heeft ze ook wat stenen verkocht. “De kosmos zorgde weer goed voor me” zei ze stralend.
Haar geloof in de kosmos is onaantastbaar. “Alles komt te zijner tijd wel op mijn pad” zei ze als reactie op mijn twijfelachtig opgetrokken wenkbrauwen. “Toen ik overbelast was door mijn werk in de ziekenhuiskeuken en het gezin, kwam de krantenwijk als een bevrijding. Nu heb ik weer profijt van dat keukenwerk bij de bridgeclub.” “Hè, je bridget toch niet?” Ze vertelde dat ze haar gevraagd hadden als gastvrouw bij de bridgeclub en nu maakt ze allerlei lekkere hapjes voor in de pauze.
Zo kan ze toch haar ziekenhuiskeukenervaring kwijt, ze ontmoet allerlei leuke mensen en ze is graag onder de mensen. Daarom organiseert ze ook een vrouwengroepje met thema’s als: hoe zie je jezelf, relaties met anderen, nee zeggen en meditatie. Een beetje spiritueel dus. Het geld dat ze destijds verdiende met krantenwijken heeft ze ook gebruikt voor een massage- en aromatherapiecursus. Sindsdien is massage één van haar vele passies.
Toen ze na haar scheiding in Nederland geen geschikte woonruimte kon vinden is ze, zwervend van het ene adres naar het andere, in Spanje terechtgekomen en Spanje heeft haar hart gestolen. Ze huurde een huisje in Churriana, laadde haar belangrijkste bezittingen en haar massagetafel in haar 20-jaar oude Corsa voor de zoveelste keer en tufte richting Churriana. Dat was toch te afgelegen voor haar. Ze wilde meer tussen de mensen zijn, want ze wilde ook haar massagetafel wel weer eens gebruiken. Gelukkig vond ze in Benalmádena een licht en gezellig appartement met een enorm terras. “Zie je wel, ook deze woonruimte komt weer zomaar op mijn weg. Als ik maar positief denk in het hier en nu en niet bang ben voor de toekomst.....” “Er overkomen je toch ook wel minder leuke dingen?” onderbrak ik haar. “Ja, natuurlijk, maar het kan altijd nog erger, je leert er altijd iets van. Op het juiste moment komen de juiste dingen wel op mijn weg. Bijvoorbeeld: vorig jaar vloog mijn auto in brand, maar net daarnaast stond een man met een fles water die de brand meteen bluste. Die was dus op het juiste moment op de juiste plaats.”
Wat doet ze met die massagetafel die ze van hot naar heeft meegesleept ? Masseren is haar passie. Eén van haar vele gevolgde cursussen was ook een cursus masseren gecombineerd met “Healing Arts”. Deze methode ondersteunt het zelfhelende proces van het lichaam. Speciale oliën, aangepast aan de persoon, worden via de massage in de huid gebracht, waardoor soms bepaalde blokkades in het lichaam worden afgebroken, pijntjes verdwijnen en men zich beter gaat voelen, meer ontspannen. Dat is ook haar doel: mensen helpen om meer van het leven te genieten. (Op www.carolinavanengelen.com staat dit alles beschreven).
De kosmos zorgt dus goed voor Carolina. Ik denk zelf dat ze juist door haar positieve instelling ook goed voor zichzelf zorgt. Ik hoop dat de kosmos, die voor haar op het juiste moment de juiste woonplaats vond, haar nog lange tijd van haar leven laat genieten.
Het ga je goed Carolina, door kosmos of eigen levensinvulling.