Iemand missen

Het is nu een half jaar geleden dat ik naar Spanje ben geëmigreerd. Naast alle leuke, nieuwe en spannende uitdagingen die er sindsdien op mijn pad zijn gekomen, is er helaas ook een schaduwkant. Bij tijd en wijle constateer ik dat ik iemand mis.

Nou kan ik heel goed relativeren en het is ook absoluut niet zo dat ik hier in zak en as zit. Welnee, maar die momenten dat het gemis mij raakt als een vuistslag, zijn juist die momenten dat ik (of die ander) iets wil, wat niet gaat, waardoor ik me machteloos voel.
Neem nu mijn dochter. Ze is student, heeft niet veel te besteden en wil natuurlijk toch ook graag zien hoe haar mamsie woont. En dan wel graag met de vriend waarmee ze samenwoont. Het lijkt zo gemakkelijk. Eventjes twee tickets regelen, en dan reikhalzend uitkijken naar de grote dag. Ik kan garanderen dat het niet zo simpel is als hierboven gesteld.

Ze is vanwege haar school gebonden aan de schoolvakanties, waardoor er nogal een prijskaartje aan hangt. Ik wil daar wel aan meebetalen, maar ook ik heb een smalle beurs. Na dat obstakel getackeld te hebben, blijkt dat vriendlief ruimschoots van tevoren een aanvraag moet doen om vrij te krijgen van zijn werk. Tegen de tijd dat er toestemming is, is het ticket hetzij uitverkocht, hetzij in prijs gestegen. Wel verdorie! Mijn dochter zou wel tijdens de schoolperiode kunnen reizen; haar cijfers zijn fantastisch dus ze kan zich wat veroorloven. Echter, ze durft het niet aan omdat natuurlijk altijd de kans bestaat dat ze een herexamen heeft en als ze die mist vanwege een vakantie, heeft ze wel een probleem.

Op zo’n moment mis ik haar gigantisch en vraag ik me af waarom ik in hemelsnaam naar Spanje moest vertrekken om mijn droom na te jagen. En voor ik het weet zit ik vol zelfverwijten die feitelijk nergens op slaan, maar die ik wel voel. Houd me ten goede; mijn dochter verwijt mij niets! Ik ben degene die mijn kwaliteiten als moeder zijnde onder de loep houd. Terwijl ik ook weet dat een goede moeder zijn niets te maken heeft met hoe vaak ik haar zie maar wel met hoe ik voor haar klaar sta. We spreken elkaar bijna dagelijks. We kunnen Skypen, bellen, appen… de techniek staat voor niets.

Op zo’n moment denk ik aan het volgende citaat:

“Iemand missen is zoeken naar een stukje van jezelf” (citaat van Ben Moudhi).

En in dit geval letterlijk. Daarom heb ik het er zo moeilijk mee en worstel ik met onterecht schuldgevoel. Ik zal altijd in de eerste plaats moeder zijn. Afstand speelt daarbij geen rol. En dus zoeken we verder totdat we tickets hebben.

Irma Kurpershoek

Kosta redactie