‘Ik wil meer zon ...’
19 Maart 2018‘Ik wil meer zon’, sprak mijn Alexander stellig.
We zaten op een terras in Zuid-Portugal. Het was hartje winter, maar hier scheen de zon volop en ik zag hem genieten. Het jaar was 2008 en we waren de Hollandse, gure februarikoude even ontvlucht.
Vanaf het moment dat hij deze woorden sprak, werd ons leven nooit meer hetzelfde.
Portugal is het niet geworden, maar inmiddels wonen we met enorm veel plezier in het zonnige zuiden van Spanje, op steenworp afstand van mijn favoriete stad Málaga. Natuurlijk gaat dat niet zomaar. Er zijn jaren van voorbereidingen aan vooraf gegaan, maar het is gelukt, we hebben hier een nieuw leven kunnen opbouwen en daar zijn we nog iedere dag dankbaar voor.
Wakker worden met de zon op je gezicht, zittend op ons terras, uitkijkend over de glanzende baai van Málaga, op ons dooie akkertje genietend van dit langzame leven… Het is me nogal niet wat.
Nee, niets in ons leven is meer hetzelfde, maar we hebben ons heel snel leren aanpassen aan de zeden en gewoonten van ons gastland en het bevalt ons meer dan we ooit hadden kunnen denken.
We maken ons niet druk meer over afspraken die soms niet of soms veel te laat nagekomen worden, we laten het geblaf van de vele honden in onze buurt gelaten over ons heenkomen, doen gezellig mee met de Spaanse rijstijl op de weg en zijn niet meer onder de indruk van het rumoerige leven om ons heen. Sterker nog… Ik betrap me er zelf veelvuldig op dat ik inmiddels ook een tandje luider spreek.
We maken het onszelf steeds makkelijker en gaan om de haverklap de deur uit om even een paar tapas te gaan eten bij één van de vele vrolijke restaurantjes die ons dorp rijk is.
Mijn humeur stijgt, mijn bloeddruk daarentegen zakt beduidend en langzaam leer ik hoe ik de tijd naar m’n hand kan zetten. Mijn Spaanse dagen ervaar ik als een kostbaar goed. Iedere dag voelt intens, zelfs als ik eens een dag besluit m’n tuinstoel niet uit te komen.
Ik was er van overtuigd dat ik heimwee zou krijgen want in mijn hart ben ik een echt Hollands meisje, maar tot mijn eigen verbazing blijft de heimwee uit. Ik hoor hier, doe met plezier mijn werk, geniet intens van de overweldigende natuur, de blauwe zee en de aangename kalmte die dit mediterrane leven met zich meebrengt.
Veel te dure merkkleding, hoge hakken en glanzende sieraden maken beetje bij beetje plaats voor korte broeken en teenslippers en ik ken mezelf bijna niet meer terug.
Nog steeds ben ik dankbaar voor die bewuste dag, op dat terras in de Portugese zon. Hoe raar kan het leven lopen.