Interview met wapeninstructeur Dids Hall

Vuurwapens zijn zeker in Europa voor vele mensen onbekend en iets wat velen ook vrezen. We horen en lezen vaak de vreselijkste verhalen over schietincidenten en associëren wapens meestal met dood en gevaar. Hoewel de cijfers en statistieken uitwijzen dat Spanje een heel veilig land is: het aantal geregistreerde wapens ligt onder de rest van Europa en het aantal doden door wapenincidenten in 2014 lag volgens de WHO op 0,60 doden per 100.000 inwoners, wat zeer laag is.

Eén van de redenen dat Spanje zulke goede cijfers kan voorleggen is de goed doortimmerde wetgeving rond wapengebruik. Daarom interviewen we deze maand David Hall, bijgenaamd Dids, wapeninstructeur en auteur van misdaadromans. Dids heeft een grondige kennis van de wetgeving rond wapens en begeleidt al jarenlang mensen in de schietclub in Málaga.

Dids, je bent nu 51, afkomstig uit het VK en na een zeer gevarieerde loopbaan als bankier in Londen, manager van een McDonalds filiaal, manager van een gokkantoor en wagenparkbeheerder kwam je uiteindelijk terecht aan de Costa del Sol. Wat bracht je naar hier?

Ik ben naar Spanje gekomen als duikinstructeur. Ik dook tijdens vakanties en was er weg van. Ik kreeg de reputatie dat mensen bij mij in goede handen waren. Ik heb een paar jobs aangeboden gekregen en toen bood een vriend van mij aan om partner te worden in zijn duikzaak. Dat heb ik aangenomen.

We realiseerden ons op het einde van het jaar dat we er met twee man niet genoeg aan verdienden. Maar één van de bedrijven waar we mee werkten sloot dat jaar en ik had het geluk dat ik dat aangeboden kreeg voor heel weinig geld.

Spijtig genoeg heb ik ondervonden – en veel mensen weten dat niet – dat een bestaand bedrijf niet altijd alle benodigde papieren bezit. Ik nam het duikcentrum over, ik had de toestemming om zaken te doen, maar uiteindelijk was het te moeilijk om de licentie te bemachtigen en zijn we er mee gestopt.

Duiken is dus een grote passie voor je waar je je thuisland voor hebt opgegeven. Een andere passie van je is wapens. Kan je uitleggen waarom je van vuurwapens en schieten houdt, hoe je hier bij deze schietclub terecht kwam en waarom je schietinstructeur bent geworden?

Het is een ZEN-ding, het is zoals duiken: duiken is een andere wereld. Wanneer je met een geweer schiet, is het ook een andere wereld, het is een heel ander gevoel. Er zijn zoveel factoren die er bij komen kijken en dat maakt het boeiend.

De laatste keer dat ik in Engeland ben geweest was in 2005 voor de begrafenis van mijn oma.

Jaren later kwam een vriend naar de begrafenis van mijn moeder en ik zei tegen hem dat ik een job nodig had en hij antwoordde mij: “Neem mijn job bij de schietclub!”. Maar het is niet echt een job, het is niet voltijds en je verdient er helemaal niet mee.

Ik ben instructeur geworden om dezelfde reden als bij het duiken. Ik zag grove fouten tijdens het duiken: mensen die niet opgeleid waren om les te geven, mensen die niet echt wisten waar ze over aan het praten waren.

Maar het gaat altijd over veiligheidsregels! Het is net zoals met geweren: spiergeheugen. Alles wat je doet, traint het spiergeheugen. Daarom trainen we voortdurend op veiligheidsregels en daarom moedigen we in de club veiligheidsvaardigheden aan.

Als instructeur begeleidt je veel mensen die een wapen willen gebruiken. De Spaanse wetgeving laat enkel het gebruik van wapens toe als je in het bezit bent van een wapenlicentie. Welke soorten licenties zijn er en wat is de leeftijdsgrens?

Er zijn verschillende licenties in Spanje, dit gaat van A tot F. A-licenties, voor militairen en politie. Er zijn B-licenties voor persoonlijke bescherming maar ze zijn heel moeilijk om aan te komen. Je hebt C-licenties voor veiligheidsagenten. Je hebt D en E-licenties. D is voor geweren (rifles) en E is voor jachtgeweren, karabijnen en kruisbogen.

En dan heb je de F-licentie die staat voor sportpistolen. Dit betekent dat je een wapen hebt voor sportdoeleinden. Je mag het niet gebruiken als een zelfverdedigingswapen. De leeftijdsgrens voor een jachtgeweer en karabijn is 14 met ouderlijke toestemming. Maar je doet het examen bij de Guardia Civil en je mag het geweer niet houden tot je 18 bent.

Ook kun je de F-test doen op je 18de maar je kunt het pistool pas op je 21ste in je naam hebben.

De Spaanse wetgeving is dus heel strikt wat betreft de toegelaten leeftijd. We zijn nu vooral geïnteresseerd in de F-licentie, de licentie voor sportpistolen. Wat moeten mensen doen als ze een dergelijke licentie willen bemachtigen?

Je moet naar een schietclub gaan om de vuurwapentest af te leggen en dus moet je er ook lid van zijn en bijgevolg ook van een federatie.

Als je lid wordt van een sportclub, zal deze het papierwerk bij de Guardia Civil voor je doen. Wij handelen met hun voor onze leden. Anders moet je alles alleen doen en dat is niet altijd zo gemakkelijk.

Schietclubs in Spanje zijn ook volledig afhankelijk van de lidmaatschappen, ze verdienen niets op munitie of andere zaken. Als er onderling wapens worden verkocht, zouden ze wat commissie moeten krijgen.

Als ze dan een licentie willen verkrijgen moeten ze de wapencursus volgen. Daarna moeten ze het praktisch examen afleggen. Als je daarvoor slaagt, breng je je medisch en psychisch testresultaat binnen. Die worden samen met de controle van je strafblad opgestuurd naar de Guardia Civil.

De F-licentie of licentie voor sportpistolen moet elke 3 jaar hernieuwd worden, dus Guardia Civil, medische test en controle van de geweren in je bezit.

Je moet eens per jaar deelnemen aan een wedstrijd. Als je 365 dagen laat voorbijgaan zonder deel te nemen aan wedstrijden, verlies je je licentie bij de hernieuwing en moet je alles opnieuw doen, inclusief praktisch examen. Wij raden aan dat je minstens twee wedstrijden per jaar doet.

Wat moet je doen als je zelf een vuurwapen wil bezitten? Ik begrijp dat er een grote rol is weg gelegd in dit hele proces voor de Guardia Civil, zij zorgen voor de veiligheid, en de wet is ook heel nauwgezet op dit gebied. Mag je het overal bij je hebben en hoe moet je het transporteren?

Je mag enkel een wapen hebben als je resident bent, geen strafblad hebt en over de juiste licentie beschikt. Dus moet je ook lid zijn van een schietclub en alle nodige testen hebben afgelegd. Enkel dan kan je naar een wapenwinkel of schietclub gaan en een vuurwapen kopen. Daarna kan je er echter nog niet gewoon mee weglopen.

Als je het koopt moet het eerst geregistreerd worden op jouw naam bij de Guardia Civil. Bij de wapenwinkel heb je dus een wapenlicentie en natuurlijk je identiteitsbewijs nodig. Zij registreren het op jouw naam en een paar dagen later kan je het wapen dan ophalen.

Maar als je een sportgeweer koopt, moet je ook bewijzen dat je een kluis hebt in je huis. Als je niet een specifiek beveiligde kluis hebt, kan je het niet thuis bewaren en zal het op de schietclub moeten bewaard worden. De Guardia Civil controleert de kluis, zij zijn het regulerend orgaan. Zij kunnen tot bij je thuis komen en de kluis komen inspecteren.

Je mag een wapen nooit zomaar ronddragen. Met een sportpistoollicentie is het enkel voor in sportclubs. Je kan het mee naar huis nemen. Je mag de munitie er niet bij steken, die moet apart worden vervoerd. Je vervoert het nooit geladen van je woning naar de club of andersom. Als je naar huis gaat, is het niet de bedoeling dat je een omweg maakt. Je kan gaan tanken maar daar had je eigenlijk eerder aan moeten denken.

De wet zegt: van je huis, via de efficiëntste weg, naar de schietclub.

“Oog om oog, maakt de hele wereld blind” – Mahatma Gandhi. Er zijn mensen die traumatische ervaringen opgelopen hebben door schietincidenten, die geliefden hebben verloren door vuurwapens, die niet willen dat er nog meer geweld gebruikt wordt. Begrijp je dat ze sterk gekant zijn tegen wapens?

Ik begrijp het. Niemand wil een kind zien gedood worden voor hun ogen. Daarom vind ik de leeftijdsgrenzen zo goed hier in Spanje. Ik begrijp waarom ze er tegen zijn, maar zoals ik al eerder gezegd heb: er zijn geweren. Ik ben getraind om niet in paniek te raken in situaties waar vuurwapens betrokken zijn. Als ik een geweer zie, ga ik niet weglopen. Ik denk: richt het alsjeblieft niet op mij.

Ik denk dat als iedereen in aanraking zou komen met de veiligheid en de gevaren van een geweer, ze veel veiliger zouden zijn. Geweren doden geen mensen. Het is niet de kogel of het geweer dat het probleem is, het is de houding van de persoon in de buurt van het geweer.

Ik heb een vriendin in Amerika wiens zoon zichzelf gedood heeft met een geweer. Meer dan 20 jaar heeft ze niks willen te maken hebben met vuurwapens maar uiteindelijk heeft ze leren schieten.

Nadat je lidmaatschap van de schietclub hebt opgezegd en je een punt wil zetten achter je sportieve ambities, wat doe je met je vuurwapen? Kan je ons vertellen wat er gebeurt met de wapens die terug ter beschikking komen?

Je kunt het enkel aan iemand doorgeven die een wapenlicentie heeft. Normaal gezien probeer je het te verkopen [in de club of een wapenwinkel].

Politieagenten hebben een A-licentie en meestal verschillende wapens geregistreerd op hun naam. Plots worden ze 65, gaan op pensioen en hebben geen licentie meer. Dan zullen ze ze proberen te verkopen tegen een redelijke prijs op de markt. Echt een hele goede prijs.

Of je draagt je wapen over aan de Guardia civil en die zal het dan proberen te verkopen op een veiling. Het feit is dat de interessante geweren die op de veiling komen, niet goedkoop zullen zijn.

Geweren zijn tegenwoordig zeer nadrukkelijk aanwezig in onze maatschappij; we zien het in filmen, series en videospelletjes. De media dragen ook een grote verantwoordelijkheid. Heb je advies voor wat we moeten doen als we een vuurwapen tegenkomen in de echte wereld?

Dit is waarom we in de cursus altijd aanleren dat je je er van vergewist dat het niet geladen is. Maar wij zijn getraind, wij weten hoe we dat moeten doen.

Als jij een geweer vindt, ga er over heen staan en bel de politie. Als jij het geweer opraapt en de politie wandelt jouw richting uit en ze weten niet waarom, bestaat de kans dat je neergeschoten wordt. Bel de politie!

Onder andere door de strenge en uitgebreide wetgeving rond vuurwapens, is Spanje één van de Westerse landen met het minst aantal incidenten met vuurwapens. Er wordt een grondige controle gedaan voor het uitreiken van een licentie en de aanschaf van een wapen. Is Spanje een veilig land wat betreft wapens in jouw opinie?

Absoluut! Er vallen doden door geweren maar het is de persoon, niet het geweer. Een vuurwapen is een middel. Als iemand iemand anders wil vermoorden doen ze het toch. Gevechtsporten kunnen ook dodelijk zijn.

Wanneer je getraind wordt in een gevechtsport, dan leer je dat het altijd de laatste verdediging moet zijn. In Spanje trainen we om geweren te gebruiken maar niet voor verdediging.

Wat betreft sterfgevallen met kinderen door het vinden van vuurwapens: als het in Spanje gebeurt, dan is het nalatigheid. Ze zouden het nooit zo mogen laten liggen dat een kind het [geladen] kan vinden. Het moet bewaard worden in de kluis.

De meeste misdaden worden gepleegd met illegale wapens. De meeste zijn illegale vuurwapens uit een oorlog of ergens waar vuurwapens in grote aantallen werden gebruikt.

De wapens zijn er, train mensen hoe ze ze moeten gebruiken, train ze hoe ze moeten reageren. De meeste mensen hebben schrik van een geweerschot. Als je opgeleid bent, moet je niet bang zijn. Dat is mijn mening.

Kosta Boeken Tip

Nobody Special
A Johnny Miller Novel

Door Dids Hall

Een werk van fictie gevuld met verrassingen en plotwendingen.
Nobody Special is het eerste boek van Dids en is ontstaan uit zijn 13 jaar ervaringen in zuid Spanje.

Verkrijgbaar via www.amazon.es

Toon Ernes