Over zonneschermen, kachels en fietsen
20 Augustus 2019
Je hebt ondernemers en ondernemers en Jos van Os behoort tot de laatste categorie. Vlot van de tongriem gesneden en van vele markten thuis maar dat zijn slechts gemeenplaatsen dus geven we het woord aan Jos:
“In 2007 pakte ik mijn hele hebben en houden plus mijn vriendin en mijn hond in een oude Volvo 850. Het idee was om naar Marbella te gaan, een internationale omgeving waar het geen bezwaar was als je niet al te goed Spaans sprak. We hadden allebei met matig succes een cursus Spaans voor beginners gevolgd, vandaar.
In Nijmegen had ik jarenlange ervaring in de horeca maar vanwege de toenmalige crisis in Spanje zag ik al snel dat deze branche in Marbella voor mij geen optie was. Gelukkig had ik in Nederland een mapje gemaakt waarin tien gouden ideeën stonden. Helaas waren we binnen twee weken al bij nummer tien aangekomen want de werkelijkheid is natuurlijk wel even iets anders dan wat je in Privé of de Telegraaf over het ‘mondaine’ Marbella leest.
Achter nummer tien had ik zonweringen geschreven want Marbella zou daar ongetwijfeld behoefte aan hebben dacht ik. Dat was wel zo maar de papieren rompslomp, waar ik in Nederland toch wel een beetje aan gewend was geraakt, bleek in Spanje c.q. Marbella nog vele malen erger te zijn. Afijn, na twaalf bezoeken aan het gemeentehuis, waar ik overigens altijd zeer welwillend te woord gestaan werd, had ik alle benodigde papieren.
Toen kwam het personeel, ik had destijds nog het idee dat Noord-Europeanen harder werkten dan Spanjaarden, nu weet ik wel beter. Die buitenlanders kwamen vaak pas rond tien uur opdagen omdat ze eerst nog moesten ontbijten en stopten met werken om drie uur ’s middags omdat ze om vier uur weer thuis wilden zijn. Omstreeks 12 uur verwachtten ze ook nog dat ik koffie voor ze ging halen. Ik had misschien niet de juiste hand in het kiezen van de juiste man maar uiteindelijk had ik toch een goede te pakken. Een aangename bijkomstigheid was dat ik het meer dan goed met zijn moeder kon vinden want mijn vriendin had me intussen verlaten.
Mijn zonweringsbedrijf verkocht voornamelijk driehoekige zeilen om terrassen van schaduw te voorzien. Na verloop van tijd - ik had me wat dieper in de materie verdiept - kon ik volledig automatische systemen aanbieden en zodoende beach clubs en hotels aan mijn klantenkring toevoegen. Mijn beste opdracht was voor het paleis van de koning van Saoedi Arabië. Eén van de prinsessen wilde het 200 vierkante meter zwembad overdekken met speciale zonnezeilen, een mooie klus die tot ieders genoegen werd uitgevoerd.
Tenminste dat dacht ik want de secretaris had zijn goedkeuring gegeven. Helaas een dag na de installatie lagen alle zeilen als oud vuil her en der tussen de planten in de tuin. Het bleek dat de prinses niet blij was met de kleur, dus wit moest zandkleurig worden. Aangezien geld geen rol speelt in deze kringen werd uiteindelijk alles naar wens geregeld maar kort daarna besloot ik dat het tijd werd voor een nieuwe uitdaging.
In de wintertijd zag je overal op gas aangedreven paddestoelen die de terrasverwarming verzorgden. In Spanje had ik nog geen infrarode kachels gezien dus dat was een gat in de markt. Ik maakte een website waar gelijk veel reacties op kwamen. De infrarode kachels importeerde ik uit Duitsland en verkocht ze al vrij snel in Marbella en omstreken. Uiteindelijk leverde ik ze in heel Spanje in verschillende soorten en maten. Er was ooit een potentiële klant die op het laatste moment afhaakte want de rood-oranje gloed die de kachel uitstraalde stond hem niet aan, het deed hem teveel denken aan de huizen van plezier die hij vroeger bezocht had.
Kort daarna begon de elektrische fiets aan een onverbiddelijke zegetocht zowel in Nederland als in Spanje. Na de zonneschermen en de kachels was het tijd voor een nieuwe uitdaging. Voor een minimaal rendement importeerde ik de fietsen uit Nederland, monteerde ze en bood twee jaar garantie aan een doorgaans veeleisende klant.
Zo was er een koper die mij terug liet komen vanwege een losse moer van de bagagedrager. Na een half uur rijden, met de auto, bereikte ik eindelijk de klant en op het moment dat ik met een halve slag de dopmoer van de bagagedrager vaster had gezet zei de eigenaar van het ‘onklare’ rijwiel; “Ik had wel bijna dood kunnen zijn.” Met een uiterste krachtsinspanning weerstond ik de neiging om de man het juiste weerwoord te geven want ja, de klant is te allen tijde koning.
Uit bovenstaande mag blijken dat ik niet helemaal geschikt was als fietsenverkoper en besloot uiteindelijk naar mijn oude liefde, de zonneschermen, terug te keren. Inmiddels wist ik min of meer de weg in de Spaanse bureaucratie en kon via de notaris de activiteit van mijn b.v. van fietsen weer omzetten naar zonneschermen zodat ik me weer legaal op deze branche kon uitleven in Spanje.
Al met al misschien een enigszins warrig verhaal maar tot nu toe heb ik geen seconde spijt gehad van mijn ondernemersloopbaan in Spanje. De ondernemerscultuur in Spanje is dan wel iets anders dan in Nederland maar het blijft, als je succes wilt hebben, hard werken. Als je dat in het oog houdt kun je hier een uitstekende boterham verdienen in een prettig klimaat met een uitstekende kwaliteit van leven.”
Ik bedankte Jos voor zijn vlotte uitleg en onder het genot van een ijskoude pils kletsten we nog even na over de positieve kanten van het leven in Spanje.