Een wandeling langs de muurschilderingen van Estepona
21 Juli 2019
Deze keer liepen we niet langs historische kasteelmuren, of natuurstenenen muren van lage oude dorpshuisjes, maar keken voortdurend omhoog naar de betonnen muren van hoge flatgebouwen. We speurden naar muurschilderingen, werkelijk huizenhoog.
De gemeente Estepona heeft zich de laatste zeven jaar letterlijk en figuurlijk omhooggewerkt in de vaart der volkeren. Niet alleen de oude binnenstad is fantastisch opgeknapt met gekleurde bloempotten met bloemen en planten aan en tegen de oude pittoreske huisjes in de smalle straatjes van de oude binnenstad. Ook buiten het centrum hebben ze van de vaak lelijke flatgebouwen iets bijzonders gemaakt.
Een groep plaatselijke, maar ook enige internationale artiesten hebben de gelegenheid gekregen de muren te verfraaien. De gemeente heeft zelfs een competitie uitgeschreven met 70 deelnemers, waaronder ook een groep gedetineerden uit de gevangenis van Alhaurín de la Torre.
En het resultaat is verbluffend. Een soort stenen prentenboek voor volwassenen met street-art kunstwerken in allerlei stijlen.
Het eerste werk in 2012 was de “Venus van Estepona”, zeven verdiepingen hoog met een oppervlakte van 120 m2. Het is een grote schildering van een stenen trap met als achtergrond een geelgroen landschap met bergen in de verte. Op de balustrade is het prehistorische beeldje van Venus afgebeeld, dat in het museum van Estepona te zien is. Het geheel is omlijst door een soort poort en drie gekleurde verticale lijnen.
Het grootste kunstwerk is de “Dia de Pesca” van José Fernando Rios. Het beslaat zes façades van zes hoge flatgebouwen en het geheel heeft een oppervlakte van 1.000 m2. Eerst zie je een hele hoge witte muur met een enorme zwarte vis aan een lijn hangen boven een donkerblauwe zee. Drie flatgebouwen daarachter zie je de visser met zijn hengel met vislijn uitgestrekt boven de zee, die geschilderd is op de tussenliggende flats daar schuin achter.
Links van de vis zwiept de vislijn op het eerste gebouw door de lucht boven de zee waarop een rood bootje dobbert en een blauwwitte wolkenhemel erboven.
Het was nog best moeilijk om dit geheel te fotograferen, want het complex staat aan een drukke autoweg. Later wees een aardige voorbijgangster op een grote witte pijl op het trottoir, waar met dikke letters op geschreven stond dat dit het beste punt is om het geheel op de foto te zetten. Een aardige geste van de gemeente!
Over het algemeen waren de inwoners erg behulpzaam, want zoals vaker voorkomt was de kaart niet erg duidelijk. Bovendien loop je iets van dergelijke afmetingen en op grote hoogte sneller voorbij dan een afbeelding op ware grootte en ooghoogte. Soms leek het ook nét écht, zoals bijvoorbeeld al die schilderingen op de gebouwen rond het orchideeën-museum. Er waren op de muren tussen de echte bomen en struiken zulke levensechte palmen en bloeiende struiken afgebeeld, compleet met schaduwen, dat ik er naartoe liep om te zien of die bougainville nu echt was of geschilderd!
Een andere schildering verderop had het omgekeerde effect: een reuzenmeisje van zes verdiepingen hoog, gekleed in spijkerbroek en roze t-shirt stond met een tuinslang de planten en een echte boom te besproeien. Ongelooflijk, zelfs de schaduw erachter, met opwippend paardenstaartje, was levensecht.
Er waren meer schilderingen die meerdere gebouwen besloegen. De eerste die we zagen vlakbij de parkeergarage op een plein in het centrum. “Recuerdos Orientales” begon op de tweede verdieping van drie flatgebouwen boven twee cafés en een winkeltje, rondom een moskee-achtig gebouwtje met typische Moorse boogramen.
Op de blauwe muren was aan beide kanten een berglandschap met sneeuw en dennenbomen geschilderd boven de kantelen van een Moors kasteel. Heel fascinerend. Een mevrouw die passeerde maakte ons erop attent dat er vlak achter nóg een muurschildering was, boven een Vodafone winkel. “Mijn favoriet” zei ze, en ook de mijne: een vrouwengezicht en profil dat verlangend omhoog tuurde met haar hand dramatisch op haar borst. Er vloog een grote oranje-geel gekleurde vogel boven haar hoofd. De lila en gele achtergrond suggereerde een droom van vrijheid.
Er was nog een ander vrouwenportret van tien meter hoog dat wij de vrouw met de paarse traan hebben genoemd. Er stond 4 en een hoofdletter M bij, maar wat dat betekende ? Geen idee. Het is een portret van de actrice Scarlett Johansson. De schilder, Miguel González, heeft veel portretten gemaakt. Deze vrouw had blauw haar, vleeskleurige lippen met duidelijke rimpellijntjes en sprekende groene ogen waar een paarse traan uit druppelde. Ze had haar hand met donkerpaarse nagels heel verdrietig tegen haar mond gedrukt. Ze speelde op dat moment vast een heel dramatische rol.
Nog twee portretten, nu in zwart-wit als uitvergrote foto’s. Op de ene muur, drie verdiepingen hoog: “Madre Amorosa”, een liefhebbende moeder die uit een schaal eten opschept. Op de muur haaks daarop een zwart-wit portret van een verwachtingsvol kijkend jongetje met een halfopen mondje: “La Mirada del niño”.
Als je aan komt lopen zie je het portret van het jongetje tussen de sinaasappelbomen door al verwonderd opkijken. Door de zwart-wit stijl komt dit alles heel verstild over.
Weer heel anders is de drie verdiepingen hoge schildering van Juan Abia Presa, een kleurrijk abstract en figuratief geheel, typisch street-art. De titel is “Keep on tracking”. Als je dit weet zie je als eerste grote rode gympen. Met een brede blauwe lijn bij wijze van jeans en een uit kleurrijke lijnen samengesteld bovenlijf. Met stevige stappen loopt deze kleurige figuur over de acht verdiepingen hoge muur van het flatgebouw.
“Pasen y Vean” (Kom en Kijk), is de titel van twee andere afbeeldingen, door een laag muurtje van elkaar gescheiden. Hierop worden scènes uit de circuswereld afgebeeld. Eén vrouw hangend aan een blauwe band alsof ze zo weg zal vliegen, borst vooruit, benen naar achteren. Een andere trapezewerkster, zeer elegant zwevend in een hoepel in de lucht, met een slang in haar hand. Op de ander muur een vrouw zwevend in een net alsof ze zwemt in de ruimte op weg naar een kronkelend touw dat de andere acrobaat boven haar laat zwaaien.
Het geheel is geschilderd in olieverf met plastic vanaf de bovenkant om het driedimensionale effect van een hangend circusgordijn te verkrijgen.
Er was natuurlijk nog veel meer te zien. Je moet er eigenlijk een hele dag voor uit trekken, met koffie- en lunchpauze om even uit te rusten en alles op je in te laten werken. Maar één muur wil ik nog noemen. Die is namelijk speciaal voor blinden gemaakt. Drie speelse dolfijnen op een lage muur, gemaakt van een soort mozaïek van grote tegels, dartelen tussen waterdruppels, ook van mozaïek. Op al deze figuren en figuurtjes waren brailletekens geëtst, zodat de blinden ze konden voelen. Het tafereel was geheel op ooghoogte, oftewel in blindentaal op tasthoogte.
Het was weer een zeer interessante wandeling. We hopen dat iedereen die Estepona bezoekt ook eens wat hoger kijkt dan zijn neus lang is. Geen entree en geen sluitingstijd,wat wil je nog meer!