“Mijn naam is Arts”

Toen ik in 1996 naar Spanje kwam, had Paul Arts al een gevestigde naam als tandarts aan de Costa del Sol. In 2011 besloot het gezin Arts terug te keren naar Nederland, waar Paul ook weer als tandarts aan het werk ging. Omdat je in Nederland vooral binnen zit, besloot Paul zich serieus te gaan wijden aan zijn hobby, schilderen. Toen de kinderen hun scholen in Nederland hadden afgerond, was een terugkeer naar Spanje voor Paul en zijn echtgenote Marina geen grote stap. Paul nu niet meer in de rol van tandarts, maar als gelouterd kunstschilder.

In 2011 liep ik voor het laatst rond op finca ‘La Tierra’ van oude vriend Paul, destijds tevens mijn tandarts en die van veel van mijn patiënten, geroemd om zijn zachte hand en rustige manier van werken. Vandaag ben ik terug om kennis te maken met zijn nieuwe hoedanigheid, die van kunstschilder.

Bij aankomst word ik opgevangen door zijn altijd charmante echtgenote, die mij naar de tuin verwijst. ‘Paul is nog even buiten bezig, loop de tuin maar in, dan vind je hem wel.’ Tuin is wat zacht uitgedrukt voor de flinke lap grond rondom het huis, die op het eerste gezicht meer weg heeft van een wildernis dan van een gecultiveerd stukje grond.

Ik vraag me dan ook af waar ik hem moet gaan zoeken. Tot ergens achter een schuurtje het jankende geluid van een boor opklinkt, hij kan het kennelijk nog steeds niet laten. ‘Ik leg net de laatste hand aan het kippenhok, dan kunnen die beesten vannacht op stok. Vandaag hebben we tien kippen opgehaald, ze lopen daarachter in een ren.

Altijd in een stalen kooi geleefd en nu voor het eerst aarde onder de poten, ze zijn al de hele dag uitgelaten aan het wroeten.’ En dan volgt een verhandeling over het nut van de kippen: ze woelen de bovenste laag van de aarde los, eten schadelijke planten en diertjes, zetten dit om in vruchtbare mest en leggen ook nog eens eieren.

Er volgt een rondleiding door de tuin en al gauw wordt duidelijk dat wat in mijn burgermansogen een wildernis leek eigenlijk heel ingenieus maar ook simpel in elkaar steekt. Paul legt me uit dat hij de situatie van een bos nastreeft. Bossen hebben zichzelf altijd in stand gehouden met behulp van alleen water, licht en organische resten uit het bos zelf. Dat heet permacultuur. Dit kun je imiteren met een ‘voedselbos’ dat bestaat uit zoveel mogelijk eetbare planten. Bladeren en vruchten vormen een dikke, vruchtbare compostlaag op de bodem. Doordat de aarde bedekt is, verdampt er ook minder water. Water is een knelpunt in Zuid-Spanje. Als het regent, valt er meestal veel tegelijk, onbruikbaar want het spoelt weg en neemt de bovenlaag van de aarde mee. Door de inrichting van zijn voedseltuin, met terrasbouw en speciale grassen die water tegenhouden, wordt de regenval optimaal benut en spoelt er vrijwel niets van het land af. Watermanagement in optima forma.

Na de onverwachte en inspirerende rondleiding door het voedselbos van La Tierra betreden we de rustieke boerderij-villa. De schilderijen, daar kwamen we voor. Overal staan en hangen schilderijen. Zo kort na de verhuizing moet een en ander zijn plekje nog vinden. Wat opvalt, is het gebruik van kleuren, en de vele portretten. Prachtige portretten van kinderen vooral, sommige heel natuurgetrouw, sommige meer abstract. ‘Ach, dat waren oefeningen’, zegt Paul, ‘ik schilder tegenwoordig vaak portretten in opdracht, kijk hiermee ben ik nu bezig.’ Tegen de muur hangt een foto van twee kinderen en op een ezel staat een doek waarop de kinderen zeer natuurgetrouw zijn geschilderd, de kleuren iets vrolijker dan op de foto. Het voordeel van een foto is dat mensen zelf al de mooiste afbeelding hebben uitgekozen en dat de kinderen niet urenlang hoeven te poseren.

Er staat en hangt zoveel, maar er zijn toch twee portretten die mij het meest bij zullen blijven, abstract, maar zeer raak en herkenbaar, Messi (over raak gesproken) en Willem-Alexander. ‘Eigenlijk heb ik weinig met het koningshuis’, zegt Paul, ‘maar als Nederlander in het buitenland is het toch leuk’.

Bij het afscheid nemen uit deze oase van rust dwaalt mijn blik nog eens over het voedselbos, watermanagement in optima forma. Misschien heeft Paul toch meer met de koning dan hij denkt…

De schilderijen van Paul zijn regelmatig te bewonderen op exposities aan de kust en op www.mynameisarts.com.

Kosta redactie