Onontdekt plekje? .... Nou, niet écht!

Als je in Málaga door het Alamedapark wandelde heb je vast wel eens genoten van de verscheidenheid aan schaduwrijke exotische bomen en planten en misschien ook wel van de concerten die hier met regelmaat gehouden worden. Maar het park is ook rijk aan vrij traditionele borst- en standbeelden waar je zo in het voorbijgaan misschien enkel even een blik op werpt.

Ik dacht dat het wel interessant zou zijn om iets langer stil te staan (zowel letterlijk als figuurlijk) bij de folkloristische en andere beelden. Vaak bevinden ze zich in rotonde-achtige perkjes, op hoge piëdestals of in een klein waterbekken op kleurige beschilderde plateel voetstukken. Creaties, door mensenhanden geproduceerde cultuur in de omringende overweldigende natuur zo vlakbij het centrum van de drukke stad. Al die afgebeelde figuren hebben hun eigen betekenis in de geschiedenis van Málaga.

Het klinkt makkelijk uitvoerbaar, gewoon een wandelroute uitzetten in het park, de onderschriften van de beelden lezen en foto’s maken. Maar omdat ik het wat meer wilde uitdiepen belde ik onder andere het Oficina de Turismo van Málaga. O ja, ergens hadden ze nog wel een oude wandelroute langs de beelden. Na veel gedoe en gezoek werd deze doorgemaild met zulke kleine lettertjes dat het onleesbaar was en bij uitvergroten viel de helft van de tekst weg. Gelukkig heb ik een assistente, Jeani, bij deze benoemd, gevonden die betere ogen en een loep had en bovendien nog beter met de computer kan werken dan ik.
Samen zijn we op pad gegaan, Jeani gewapend met de kleine lettertjes, grote bril en pen en ik met mijn camera.

We stopten bij de ingang van het Alamedapark en zagen al snel het eerste beeld staan op een hoge monoliet met het serieuze gezicht van Salvador Rueda er in het midden ingebeiteld en een duif in vogelvlucht er bovenop. Hij was een dichter die in modernistische stijl de vrede bezong (vandaar de vredesduif). Helaas was, zoals trouwens bij alle volgende beelden zijn gezicht in de volle zon, dus moeilijk scherp te krijgen.

Iets verderop was een speeltuintje met een speels beeld van een ezeltje waar kinderen hier dan ook vaak op klimmen.  De naam van het ezeltje is Platero, de bekende hoofdfiguur in een beroemd Spaans kinderboek.

Het volgende beeld was van een traditionele zanger van de Verdiales. De traditie van de Verdiales leeft nog steeds. Ieder dorp in de Montes de Málaga heeft zijn eigen Panda (muziekgroep), die zang- en dansvoorstellingen geven bij elk traditioneel Spaans volksfeest.
Elk jaar bijvoorbeeld is er een competitie in Puerto de la Torre op 28 december. De mannen zijn getooid met hoeden vol kleurige linten en spiegeltjes en de vrouwen dragen geborduurde wijde rokken. De muziek klink zeer primitief, evenals de instrumenten, maar heel fascinerend. Jong en oud doen mee, dit wordt doorgegeven van vader op zoon.

We volgden het pad verder en kwamen bij de nimfenfontein, ook wel La Muñeca (de pop) genoemd. Het beeld is van ijzer maar brons geverfd in een maniëristische stijl. De rand van het achthoekige waterbekken is van tegels, met daarop fleurige portretten van Spaanse dames.

Daarna kwamen we bij de slakfontein. Een nimf, staand op een kleurrijk voetstuk, giet water in het bekken uit de schelp van de reuzenslak. Ze heeft zo’n lekker lief koppie, jammer dat het door de zon niet zo goed te fotograferen viel. Ga maar gewoon zelf kijken.

Antonio Muñoz Degrain hieronder was de leermeester van Picasso in zijn Málaga-periode. Dus zeker een standbeeld waard.

Dan kwam Eduardo Ocon. Musicus en bekend als 2e organist in de Kathedraal van Málaga.

En hier, heel onverwacht, een levend stand- of liever ligbeeld van een toerist die lekker lui ligt te genieten van de natuur tussen de twee wegen parallel aan het park waar auto’s overheen razen, maar waar je ook de vogels druk hoort kwetteren. Er loopt ook nog een gekanaliseerd beekje aan de kant van de weg dat langs de haven gaat.

In een rond perk verderop zagen we beelden van de zomer (vrouw!) en van de winter (man!?) tussen prachtige planten met heel grote bladeren. De winter kijkt heel droef alsof hij het koud heeft.....en ook dat kan het zijn....koud, zelfs in Málaga.

Het volgende beeld was van Ruben Darío, een dichter uit Nicaragua. Die was zo enthousiast over Málaga in zijn poëzie dat hij een standbeeld verdiende met de zinnen: “Dit is het zoete Málaga, de Schone, met de fameuze druiven, vrouwen en wijnen”. (vrij vertaald).

En zo kwamen we aan het einde van het parkpad. We staken de Alameda over bij de oversteekplaats 10 meter terug. Maar eerst wierpen we nog even een blik (en nam ik een foto) van de burcht op de met bomen begroeide heuvel, het Alcazaba dat hoog boven de stad verrijst.

We belandden in een totaal andere entourage: de tuinen van Pedro Luis Alonso.
Dit is een kunstig aangelegd complex met plateel en ronde kijkgaten. Betegelde halfronde wanden rondom een vijver met waterlelies. Veel mensenwerk, weinig natuur, hoewel er naast de waterlelies ook rozen en andere bloemen bloeiden.

En natuurlijk weer een standbeeld van de beroemde traditionele Biznaguero, de bloemenverkoper op de ferias. De naam biznaga komt uit het Arabisch en betekent geschenk van God. Die heerlijk geurende jasmijnbloemetjes worden door mensen met eindeloos veel geduld in holle stengeltjes gestoken en daarna weer op een cactusblad (chumbero) vastgezet tot een eendaags feestboeket. Zoals wij een rode roos geven aan een dierbare, geven malagueños hun geliefde een Biznaga.

Na de tuinen liepen we langs een dependance van het Oficina de Turismo waar de natuur een wonderlijk kunstwerk heeft gewrocht uit de wortels van een oude boom rondom een ijzeren hekje.

Daarna sloegen we rechtsaf naar de Molina Lario en kwamen we bij het laatste beeld van deze dag: de Kardinaal die in volle donkere glorie afsteekt tegen de achterkant van de Kathedraal. Rodin zou dit beeld gecreëerd kunnen hebben....Zijn naam is Herrera Oria: journalist, priester, staatsrechter en in 1847 benoemd tot Bisschop van Málaga. Opmerkelijk feitje.....hij stierf in Madrid, maar werd begraven in Málaga.

Hiermee eindigde onze ‘beeldige’ wandeling. Er zijn nog veel meer beelden, ook moderne . Dat komt wel een volgende keer.

Else van Velthuijsen