Op weg met de ‘Camino de Santiago’

In augustus heb ik een week een deel van de ‘Camino de Santiago’ gelopen. 7 dagen gelopen en 175 km afgelegd. Dat is voor velen op de route een normaal daggemiddelde en de meeste mensen doen een langere tocht. Een avontuur was het en even helemaal back to basic. Lopen, richting en een einddoel bepalen, goed eten, zo weinig mogelijk meenemen zodat je niet teveel hoeft te dragen, een bed en goede schoenen. Dat is het minimum eisenpakket.

Ik vond het geweldig om zo’n tocht te lopen. Een levenservaring. Jezelf op de proef stellen (iedere dag weer ergens anders een beetje pijn), buiten je comfortzone treden (een keer met 50 personen op een slaapzaal bijv.), en jezelf (en anderen) weer op een andere manier leren kennen.

Ze zeggen wel eens dat iedereen zijn eigen camino loopt, wat betekent dat iedereen die begint aan deze tocht voor een week of zelfs voor maanden, dat doet om zijn eigen redenen. Ik ben altijd geboeid geweest door dit fenomeen en had de tijd gevonden om er kennis mee te maken. Ik vond het fascinerend om te zien wat voor mensen je allemaal tegen het lijf loopt daar. Letterlijk alle soorten en maten.

Voor het gemak wordt iedereen pelgrim genoemd, maar dat is meer symbolisch uiteraard.  Een Italiaanse boerin die al jaren achtereen een week ervan loopt. Een voormalige Oost-Duitser (ex-militair) die heel veel in zichzelf praatte en het liefst zijn hele leven alleen maar zou blijven lopen. Een heel vrolijke Spaanse leraar. Een man die met een ezel rondliep. Een soort moeder Theresia uit Hamburg, twee blanke Zimbabwanen van in de 60 die structureel elkaar in de maling namen. Ook veel jonge pelgrims die het weer om hun eigen redenen deden. Iedereen op zijn eigen manier, op zijn eigen levenspad en toch samen. Het voelt een klein beetje als een grote familie, omdat je iets heel bijzonders deelt. En net als met een echte familie zijn er ook vooral veel verschillen.

Ik weet  hoe goed het is om te wandelen en de komende tijd ga ik ook voor mijn werk vaker lopen met mensen. Lopen doet soms wonderen als het gaat om ontspannen en tegelijkertijd nieuwe energie opdoen. Je maakt door te bewegen serotonine aan, waardoor je vrolijker wordt en het is verbazend hoe goed lopen werkt om een laagje dieper te komen met mensen.

De natuur doet ook wonderen. Gewoon lopen door de natuur kan bij mensen heel veel los maken. Het is daarom niet verbazend dat veel mensen op de camino dit doen om iets op te lossen, of om een nieuwe start te maken na een heftige tijd. Of om alles even naast zich neer te leggen en vier weken lang de tijd te nemen om te reflecteren op het leven. Voor iedereen die van wandelen houdt, zichzelf een keer wil testen en een heel bijzondere ervaring wil beleven, een regelrechte aanrader.

Michiel van Buuren