Over heilige koeien op het strand en meer   

Op het moment van schrijven van deze column, zit ik in India.
Heel mijn leven heb ik hier altijd al een keer heen gewild en de bruiloft van een goede vriend van me was de directe aanleiding die ik met beide handen heb aangegrepen. Een Indiase bruiloft eens in mijn leven meemaken. Die kan van het lijstje….

Een wat andere column dan je misschien van me gewend bent, maar ik wil graag de indrukken die ik hier opdoe delen. En een besef dat volgens mij goed is om af en toe bij stil te staan. Een bezoek aan India maakt dat besef eens te meer sterker: Wat hebben wij het goed.
Echt enorm goed. In Spanje, in Nederland, in Europa, in het westen. Geef het maar een naam. Nederland is een behoorlijk dichtbevolkt landje met 17 miljoen mensen. We staan hiermee binnen Europa op de 11e plaats van de 50. Spanje staat 7e met zo’n 47 miljoen inwoners. Ook niet mis. Maar daar gaan we: in India wonen 1,324 miljard mensen (volgens de Wereldbank in 2016). Nog maar 50 miljoen minder dan China, dat toch onaantastbaar leek op dit gebied. Dat is dus 1.324.000.000. Afhankelijk van de norm die we aanhouden leeft 37 tot zelfs 77% van deze mensen onder de armoedegrens. En dit houdt hier weer in dat men dan minder dan 90 eurocent per dag verdient.  En dat is hoog ingeschat.

Ik wist eigenlijk bijna niets over India voordat ik hierheen reisde. De klassiekers waren wel bekend. En zo is het dus ook. Onhygiënisch, kleurrijk, gigantisch druk, alle geuren die je je maar kunt voorstellen, toeteren is de norm als je op de weg zit, (over)volle treinen, heilige koeien (ja, soms ook op paradijselijke stranden) en voorzichtig zijn met water, alles wat rauw is en vlees in het bijzonder. Prachtige natuur, mooie cultuur, vriendelijke mensen, alle religies die je kent bij elkaar. Maar verder is alles toch een verrassing. En ondanks dat ik in het iets relaxtere zuiden ben, was na het eiland Goa, Bangalore een stad die meteen een onuitwisbare indruk maakte. De verkeerschaos, oneindig veel mensen die direct langs de weg werken, lopen, zitten of liggen. Tussen stenen, elektriciteitsdraden, stof en uitlaatgassen. En dit gaat zo 24 uur door. En dat in een vrij goede wijk van de meest moderne stad van India, ook wel de ‘Silicon Valley’ van India genaamd. Ook ben ik in een aantal wat mindere wijken geweest en de chaos en armoede daar was alleen maar groter. En toch gaat ook daar iedere dag het leven gewoon door. In heel India. Voor al die mensen.

De vrouw van mijn vriend komt uit de middenklasse hier en daarom stond ik de eerste avond op hippe muziek te genieten van hele enthousiaste Indiërs. De dagen daarna waren onvergetelijk met zo’n 40 man die overgevlogen waren uit het westen en zo’n 60 Indiërs die bij de bruiloft waren (de bruid komt uit een kleine familie). Tijdens deze geweldige ervaring bleek ook dat Indiërs en Spanjaarden erg op elkaar lijken als het om stiptheid gaat. Indian Standard Time noemen ze dat zelf. Dat is altijd minimaal een half uur later dan de afgesproken tijd. Erg gelachen met hen.  

De verschillen zijn enorm. Een vrij kleine bovenlaag is heel erg rijk. De middenklasse heeft het best goed en de meesten zijn arm. Surrealistisch. De meest Indiërs lijken gelukkig. Omdat ze andere standaarden hanteren. Simpel: overleven is het belangrijkst. En familie. Veel familie. Generaties samen in een huis. Of onder een afdak op muren bevestigd. Muren als je geluk hebt. En als jij en je familie voldoende hebben om te leven, doe je het goed.

Veel meer valt er daarnaast niet te wensen of te eisen.
Ik zeg niet dat wij geen problemen hebben. Op andere gebieden en niet te onderschatten. Maar toch: wat hebben we het goed……

Michiel van Buuren