Verkiezingen voor het Europese Parlement
17 Mei 2019Politiek Palaver 08
Bij het ter perse gaan van dit nummer was de uitslag voor de parlementsverkiezingen in Spanje nog niet bekend maar de laatste peilingen gaven de volgende resultaten (minimum en maximum aantal verwachte zetels) zodat u kunt zien of het een juiste voorspelling was. PSOE 123-138/ PP 66-76/ Ciudadanos 42-51/ Podemos 33-41 en Vox 29-37.
Het charme offensief van alle politici zal nog even aanhouden want op 26 mei hebben we gemeenteraadsverkiezingen in Spanje en tevens de verkiezingen voor het Europese Parlement. De functie van Europarlementariër is zeer geliefd bij partijleden die het beste voor hebben met de Europese Unie. Men vergadert weliswaar twaalf keer per jaar maar de onkostenvergoeding van iets meer dan 4000 euro per maand vergoedt veel ongemak en helpt samen met het nettosalaris van iets meer dan 6000 euro per maand deze veeleisende functie naar behoren te vervullen.
De president van Mexico wil dat Spanje excuses aanbiedt voor de ellende veroorzaakt tijdens de Spaanse verovering van zijn land. Josep Borrell, de Spaanse socialistische minister van Buitenlandse Zaken die wel vaker verstandige dingen zegt, noemde het een onfortuinlijke opmerking en zei dat er geen sprake van kon zijn dat Spanje excuses aanbiedt voor zaken die 500 jaar geleden gebeurden. Hij vroeg zich af of Spanje nu ook herstelbetalingen moet eisen van Frankrijk voor de ellende aangericht door de soldaten van Napoleon.
Op het Europese toneel stijgt de vermakelijkheidsfactor van het politieke spel gestaag. Vlak voor de zoveelste reis van Theresa May naar het vasteland voor de zoveelste uitstelling van de Brexit zei Guy Verhofstadt tegen Nigel Farage - de aanstichter van dit alles - dat de grootste verspilling in de EU het salaris was dat Nigel opsteekt als Europarlementariër. Farage zei daarop dat er dankzij Brexit een groter gevoel van eenheid in Groot Brittannië was en dat een simpele oplossing het verlaten van de EU zou zijn zonder enigerlei rompslomp. “Wij vertrekken zodat jullie en wij verder kunnen gaan met de rest van ons leven, dat is de enige en beste oplossing” waren zijn exacte woorden waarbij hij wijselijk het financiële gedeelte van dit gebeuren niet vermeldde.
Tot grote woede van de Britten blijft de EU de rots Gibraltar als kolonie bestempelen. De UK vond dat het gebruik van het woord kolonie niet van pas kwam want men zag het meer als een overzees gebiedsdeel. Spanje was daar, begrijpelijkerwijze, fel tegen en uiteindelijk besloot de EU de benaming kolonie te handhaven.
In El Procés, de rechtzaak over de eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring van Catalonië is het laatste woord bij lange na nog niet gesproken. Het is volgens artikel 23 van de Spaanse Grondwet illegaal, iets wat maar al te vaak, vooral in de buitenlandse berichtgeving, over het hoofd wordt gezien. Niet geheel los van dit alles staat ook de, om het maar eens zeer eufemistisch te omschrijven, schaamteloze verrijking van de familie Pujol in Catalonië. Jordi Pujol was van 1980 tot 2003 president van de Generalitat en in 2014 kwam aan het licht dat Jordi niet geheel en al op correcte wijze aan bepaalde sommen geld was gekomen. Oriol, de enige zoon die ook het politieke vak koos, kreeg in januari van dit jaar een gevangenisstraf van 2 ½ jaar voor een geval van corruptie. Er is hem inmiddels voorwaardelijke invrijheidstelling verleend zodat hij alleen ’s nachts in het gevang doorbrengt en zelfs de weekeindes naar huis mag gaan. Over de destijds aan het oog van de belastingdienst onttrokken miljoenen van zijn vader is het laatste woord nog niet gezegd en dat zal waarschijnlijk ook niet gebeuren.
In dit verband moet ook de Ley de Memoria Historica genoemd worden, een wet die onderzoek moet doen na de misdaden gepleegd aan beide kanten van de strijdende partijen tijdens de burgeroorlog. De PP vindt het onverstandig oud zeer op te rakelen, de PSOE is het daar niet mee eens en in 2017 werd meer dan 5 miljoen euro beschikbaar gesteld voor het lokaliseren en identificeren van de vele massagraven die over heel Spanje verspreid liggen. Het graf van Franco is inmiddels ook een slepende kwestie geworden waarbij zelfs de kerk om toestemming gevraagd moest worden om het graf te openen met het doel de dictator een andere minder in het oog vallend rustplaats te geven. Links een rechts buitelen nu over elkaar heen over wat te doen met het praalgraf in de Valle de los Caidos, het reusachtige monument dat overigens op initiatief van Franco gebouwd werd om de slachtoffers van alle partijen die deelnamen aan de Guerra Civil een laatste rustplaats te geven. Zelf wilde de dictator hier niet begraven worden.