Videorecorder geschiedenis
22 Maart 2018
De geschiedenis van de videorecorder gaat terug naar 1972, toen Philips de eerste videorecorder voor thuisgebruik introduceerde: de VCR-1500. Ok, je had er een hypotheek voor nodig, want goedkoop was hij niet.
De cassettes hadden een lengte van maar liefst 30, 45 of 60 minuten. Het is grappig om de techniek van toen te zien.
Zo is er een zeer mooie klok die als timer fungeert, en vergeet de “soft” bedieningsknoppen niet.
Beeld en geluid werden vastgelegd op een magneetband en een aflees/opname kop.
Deze techniek is jaren gebruikt in vele vormen (cassetterecorder, bandrecorder, video, tapestreamers, enz.).
Later is dit systeem opgevolgd door de VCR-1700 die een langere opnametijd had, maar die niet met de banden van de 1500 overweg kon. Het uitwisselprobleem was geboren en zal ons nog lang blijven achtervolgen.
Betamax
In 1975 schreef de Sony Videorecorder geschiedenis, toen ze het Betamax systeem introduceerde. De kwaliteit was zeer goed en zijn tijd ver vooruit, het systeem stamde dan ook af van de studiovariant Betacam.
Dit systeem zou nog heel veel jaren gebruikt worden bij professionele camera’s. De opnametijd was lang genoeg, niets stond hem meer in de weg. Of toch?
VHS
In 1976 kwam JVC met de VHS recorder, het systeem had ook een lange opnametijd en werd in Amerika en Europa gebruikt. Door de grote afzetmarkt kon de recorder goedkoop in bulk gemaakt worden en was daardoor erg populair.
De kwaliteit was minder dan het Betamax systeem waar het mee concurreerde. Toch heeft het systeem het later gewonnen van alle andere systemen.
Video 2000
Philips kon niet achter blijven en in 1979 introduceerden ze samen met Grundig het video 2000 systeem dat de concurrentie met Betamax en VHS moest aangaan.
Men had zeer goed gekeken naar de concurrentie en de wensen van de klant en kwam met mooie snufjes. Alles was degelijk gemaakt voor een lange levensduur. Hier zat ook gelijk het probleem, het was te duur!
Het systeem had als enige de mogelijkheid om de band om te keren, iets wat we in het video tijdperk niet meer zullen tegenkomen. Hierdoor werd de toch al lange band van 4 uur ineens verdubbeld naar 8 uur. Later zou dit nog een keer verdubbeld worden!
Ook werd DTF (dynamic track following) bedacht, hierdoor kon het beeld zonder strepen stil gezet worden of versneld voor of achteruit gespoeld worden. Helaas was dit een vrij duur systeem en werd dit pas bij latere modellen gebruikt. Ook stereogeluid was mogelijk, de kwaliteit daarvan was vergelijkbaar met een cassetterecorder.
Dit is hem dan, het laatste model dat Philips gemaakt heeft in het V2000 tijdperk en tevens het topmodel. De VR-2840 had de mogelijkheid van long play (LP). Het was mogelijk om in totaal 16 uur op te nemen!
Toch eindigde het systeem niet in de videorecorder geschiedenis! Het systeem Video 2000 zou later gebruikt worden in camcorders die we kennen als 8mm en hi8.
De strijd was gestreden
Helaas hebben Betamax en Video 2000 het niet gewonnen van VHS, ondanks dat de kwaliteit beduidend beter was. De strijd was voornamelijk gestreden op prijs en porno. Ik hoor u denken, porno?
Ja de porno-industrie heeft een grote hand gehad in het winnen van de strijd, men stopte met het uitbrengen van films op Betamax en V2000. Vergeet niet dat videotheken ook een belangrijke stem gehad hebben, niemand zat te wachten op drie soorten banden. Drie banden betekende driemaal kosten en meer ruimte die nodig was.
Super VHS
In 1987 werd een verbeterde versie van VHS op de markt gebracht, namelijk de Super VHS.
Standaard VHS banden konden gewoon gebruikt worden voor opname en afspelen, voor de betere super VHS kwaliteit was er echter een betere band nodig.
Het geheim van dit systeem zat in het scheiden van licht en kleur in het opname proces. Hierdoor was een hogere bandbreedte mogelijk, iets wat goed zichtbaar was in een testbeeld. De rasterstrepen (net onder het midden) gaven geen flikkeringen meer, iets wat een rustiger beeld gaf.
Het systeem heeft niet veel marktaandeel gehad en werd hoofdzakelijk gebruikt door mensen die actief waren met een filmcamera.
HIFI stereo
De belangrijkste optie was de introductie van HIFI-geluid, men gebruikte de draaiende kop in een videorecorder voor het opslaan van geluid. De kwaliteit hiervan was beter dan wat dan ook (betaalbaar). In 1987 was het opnemen op CD nog toekomst, dus je was aangewezen op grote karrenwielen van een taperecorder als je kwaliteit wilde hebben.
De HIFI VHS-recorder maakte het betaalbaar om goede kwaliteit op te nemen. Het grappige was dat long play niets uithaalde voor de kwaliteit, je kon maximaal 10 uur achter elkaar opnemen, wat een revolutie was!