Waarom drop typisch Nederlands is

Een bekende dropfabrikant heeft ooit eens gezegd: Eigenlijk is drop het toppunt van calvinistisch snoepen Het is zwart. Het is meestal zout en heeft daardoor eerder iets van “pijniging” dan van “genot”. Je kunt het tamelijk discreet eten, je doet er lang mee en het is relatief goedkoop ook!” Op en top Nederlands snoepgoed dus!

Drop als medicijn

Drop stamt vermoedelijk al uit de tijd van de oude Grieken en Romeinen en werd gebruikt als medicijn. Door de slijm oplossende werking werd het gebruikt in hoestdranken en als medicijn tegen maagzweren. Grote hoeveelheden drop werden ontdekt bij de opgravingen van Toetanchamon’s graf in Farao. Op Egyptische hiërogliefen is te zien hoe drop in een populair drankje verwerkt werd. Alexander de Grote, de Romeinse keizer Caesar, en ook India’s grootse profeet, Brahma gebruikten drop voor de genezende werking.

Door de eeuwen veranderde drop doordat men er allerlei verschillende natuurlijke smaakstoffen aan toevoegden. Wanneer de vraag gesteld wordt “wat is nou typisch Hollands?” luidt het antwoord: tulpen, molens, klompen en drop!

Hoe drop word gemaakt

Drop wordt gemaakt door het indampen van het wortelsap van de zoethoutplant (vlinderbloemfamilie), welke in de landen rondom de Middellandse zee groeit. Het is een plant met grote geveerde bladeren en kan uitgroeien tot een hoogte van anderhalve meter.

De zoethout struiken worden na de zomer uit de grond gehaald en ontdaan van hun wortels. Deze worden schoongemaakt, gemalen en vervolgens gekookt. Er ontstaat een dikke zoethoutpap die in bakken wordt gegoten en daarna wordt gedroogd. In zuivere vorm heet het blokdrop. Zo’n dropblok smaakt ontzettend sterk en lijkt in de verste verte niet op de drop die wij kennen.

In de fabrieken worden ze wederom opgelost in water. Er worden verschillende ingrediënten toegevoegd die voor de smaak zorgen. (o.a. suiker, zout, anijsolie, menthol of laurier). Zetmeelproducten worden gebruikt als bindmiddel. Vroeger gebruikte men Arabisch gom, dit is echter heel schaars. In duurdere dropsoorten wordt het nog wel toegepast.

Al deze bestandsdelen worden in grote ketels gekookt, daarna gaat deze vloeibare massa via een pijpenstelsel naar machines die met poeder gevuld zijn. In deze poeder worden vormpjes gedrukt met stempels die van gips gemaakt zijn, waarin de vloeibare drop gegoten wordt. Deze bakken worden door dezelfde machines op elkaar gestapeld en in droogkamers geplaatst, waar het vloeibare mengsel bij een temperatuur van rond de 70 graden drie à vier dagen moet drogen. De machines draaien de bakken om en de dropjes vallen op de band om vervolgens schoongeborsteld te worden. In glansmachines worden ze voorzien van een laagje plantaardige olie voor een glimmend effect. Nadat de dropjes verpakt zijn verlaten ze de fabriek om heerlijk opgegeten te worden.

Nederlanders eten per persoon gemiddeld twee kilo drop per jaar, dat is 32 miljoen kilo per jaar!

Charlie Chaplin at in een van zijn films een schoen op, deze was gemaakt van……..drop.

Kosta redactie