Wandelroute Acequia Benahavis
29 Juli 2020
Benahavis speelde strategisch gezien een voorname rol in de strijd tegen de Moren. Het wapenschild toont een kasteel dat heden de ruïnes van Montemayor zijn. In 1572, middels een “Carta Puebla” verleende Filips II aan Benahavis de langgewenste bestuurlijke onafhankelijkheid van Marbella. Dit als dank voor de bewezen diensten tijdens de campagnes in de Oorlog van Granada die een einde maakten aan de Moorse heerschappij in Spanje.
Niet zo lang geleden was Benahavis nog het spreekwoordelijke typisch Andalusische dorpje, gelegen op 7km van de kust halverwege Marbella en Estepona. Er waren twee ventas waar je de keuken binnenliep en vroeg wat de pot schafte - zo ging dat in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Men kreeg dan een stevige Spaanse pot zonder franje maar altijd bijzonder voedzaam. Er was slechts één door buitenlanders gedreven eetgelegenheid met een prachtige tuin en ook was er een mooie oude kerk. Maar ja, alles verandert en toen het dorp zich begon te profileren als De Eetkamer ´Van De Costa del Sol was er enkele decennia later weinig meer over van de oorspronkelijke charme. Ook de oude kerk was met de grond gelijk gemaakt om plaats te maken voor een eigentijdse gebedsruimte die in juni 2005 werd ingewijd. Voor de liefhebbers van lekker eten is er echter een ruime keuze aan uitstekende restaurants.
Voor wandelaars is er behalve de beklimming van de Montemayor nu ook een prachtige wandeling langs de acequia. Dit is een irrigatiekanaal oorspronkelijk zo'n 10 eeuwen geleden aangelegd door de Arabieren om hun landbouwgronden te bewateren. Het is sinds kort voorzien van een pad dat de wandelaar middels metalen roosters af en toe over de bedding van deze waterloop voert langs de boorden van de Guadalmina rivier.
De laatste kilometers van de A-7175, de weg die Benahavis met de AP-7 verbindt, zijn er geen parkeermogelijkheden zodat men het beste de auto laat staan bij de Ermita, zo'n 2 kilometer voor het dorp, waar zondags ook een rommelmarkt gehouden wordt. Via een voetgangerszone langs de weg loopt u richting Benahavis naar de Mirador de Tres Pergolas, aangelegd als parkeerplaats maar nu afgesloten met verplaatsbare paaltjes. Het zal wel te maken hebben met noodgevallen zodat een brandweerauto of ambulance daar kan draaien of parkeren want de weg naar het dorp is zeer smal. Slechts enkele meters scheiden u nu van de 37 meter lange brug genaamd Puente de las Angosturas die het begin is van deze circulaire wandeling. De naam verwijst niet naar het bekende kruidenbitter maar naar de steile kloof gevormd door de Guadalmina rivier. De wandeling heeft een lengte van iets minder dan 4,5 kilometer en met hooguit 50 meter niveauverschil is deze route, genaamd Sendero de las Acequias del Guadalmina, ook goed te belopen voor kleine kinderen.
Aan het begin van de brug is een gedenkplaat, aangebracht waarop te lezen is wie op 3 oktober 2014 de burgemeester en wethouder van cultuur waren in Benahavis tijdens de officiële opening van brug en wandelroute. De brug verschaft u een schitterend uitzicht over de nauwe kloof en eenmaal aan de overkant wordt men geconfronteerd met een groot paneel waarop in het Spaans en Engels de gebruikelijke verbodsbepalingen vermeld zijn. Zo mogen fietsers ook van het pad gebruik maken mits ze zich aan een maximum snelheid van 10 km per uur houden. Honden moeten aan de lijn en men wordt geacht binnen de paden te blijven.
Het lommerrijke pad met de karakteristieke kurkeiken en Johannesbroodbomen (algarrobos) is zelfs voorzien van een grote picknicktafel en overal zijn borden aangebracht die u in twee talen uitleg geven over alles wat hier groeit en bloeit. In het water zijn al naar gelang het jaargetijde kikkers padden en kleine slangen te zien.
Halverwege de route loopt het pad via een grote bocht naar rechts waar een smal grindpaadje ons, langs de weg die San Pedro verbindt met Benahavis, over de rivierbedding voert. Links ziet men behalve het gemanicuurde groen van de El Higueral Golf Club ook een kleine boogbrug die oorspronkelijk bedoeld was om twee golfbanen te verbinden maar voorlopig nog nutteloos het landschap ontsiert. Eenmaal terug aan de rechteroever van de rivier voert het pad ons, gedeeltelijk weer langs een irrigatiekanaal, terug naar de parkeerplaats van waaruit u binnen een paar minuten het dorp kunt bereiken.